Sega Game Gear – kieszonkowa konsola firmy Sega, która miała być konkurencją dla konsoli Game Boy. Pod względem technicznym była zdecydowanie lepsza od swojego konkurenta, posiadała m.in. kolorowy wyświetlacz.
Podstawową jej wadą był bardzo duży pobór prądu z baterii, które wystarczały zaledwie na 2 do 3 godzin gry (sześć baterii AA !!!).
Konsola była zasadniczo przeróbką 8-bitowego modelu Master System, dokonaną pod kątem zmniejszenia wymiarów i poboru prądu. Wykorzystywała procesor Zilog Z80 3,58 MHz.
Najpierw dostępna była w Japonii w 1990, Ameryce Północnej i Europie w 1991, na wszystkich pozostałych rynkach w 1992, system był w oficjalnej sprzedaży do 1997r.
W 2000r. system ponownie trafił do sprzedaży na podstawie licencji z firmą Majesco. Nowy produkt miał nieznacznie ulepszony ekran, ale naprawdę nie wspierał kilku wcześniej wyprodukowanych urządzeń peryferyjnych, np. tunera TV.
Do konsoli wydane zostały następujące akcesoria:
- TV Tuner – przystawka umożliwiająca oglądanie analogowej telewizji na falach UHF i VHF
- FM Tuner – przystawka umożliwiająca słuchanie radia UKF
- zewnętrzny akumulator, duży i ciężki
- zasilacz stacjonarny
- zasilacz samochodowy
- Master Gear – przystawka umożliwiająca uruchamianie gier z konsoli Sega Master System
Sega Game Gear wydana została w następujących wersjach kolorystycznych, oferowanych na specjalne okazje:
- czarnej (standardowa)
- niebieskiej (edycja sportowa) – wydana w 1993 roku wraz z grą World Series Baseball
- czerwonej Coca Cola – wydana tylko na rynku japońskim wraz z grą Coca-Cola Kid
- białej (wraz z białym TV Tunerem)
- różowej
- jasno niebieskiej
- żółtej
System zawiera 3.2 calowy szeroki ekran o rozdzielczości 160 x 146. Był on technologicznie imponujący w dniu premiery, chociaż może zdecydowanie rozczarować graczy, którzy są zaznajomieni z nowoczesnymi, współczesnymi ekranami TFT dużej rozdzielczości.
Konsola była ergonomicznie dobrze zaprojektowana. Była jednak duża i nieporęczna. Zdecydowanie najlepszym sposobem grania było korzystanie z zewnętrznego zasilacza.
Na konsolę wyszło oficjalnie około 250 gier, niekiedy w formie składanek kilku tytułów na jednym kartridżu.
W konsolę w budowano jeden niewielki głośnik mono, zaś na wyjściu słuchawkowym był dostępny dźwięk stereo.
Słabości:
- bardzo duże zużycie energii – kosztowna eksploatacja
- grając w samochodzie lub w domu trudno się obejść bez zewnętrznych zasilaczy
- w systemie użyto tanich kondensatorów słabej jakości. Po kilku-kilkunastu latach rozszczelniają się ona powodując zanik obrazu i dźwięku. Istnieje możliwość naprawy, ale wymaga to zabawy z lutownicą i poszukiwania miniaturowych części
- pasywna matryca ekranu powoduje, że szybki scrolling i przemieszczanie obiektów daje efekt ducha i utrudnia grę. Późniejsze gry Majesco mają wbudowany nieco jaśniejszy, aktywny ekran.
- ekran jest dość ciemny, przez co staje się nieczytelny przy dużym nasłonecznieniu. Pomaga tu fabryczna lupa akcesoryjna
- do konsoli jest dostępnych dużo peryferiów, które dodatkowo zwiększają jej wielkość i ciężar
- niektóre gry są mało czytelne w rozdzielczości ekranu (np. wyniki)
- dzięki konwerterowi z Sega Master System można zagrać we wszystkie gry dostępne na tę popularną platformę
- wersje limitowane konsoli są trudno dostępne i stanowią gratkę dla kolekcjonerów
Dane techniczne:
- Procesor: Z80 @ 3,58 MHz
- Pamięć RAM: 24kB RAM
- Grafika: 160x146 pikseli, 32 kolory z palety 4096
- Dźwięk: 4 kanały
- Zasilanie: 6 baterii AA, zasilacz lub zewnętrzny akumulator
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz