1984 - konsola RDI Systems Halcyon

Zdjęcie pochodzi z serwisu: http://darkwatcher.home.att.net

W latach 80. nastąpił bum na konsole arkadowe współpracujące z dyskami laserowymi i oferujące interaktywną rozrywkę o wysokiej jakości grafiki i dźwięku. Rosnąca popularność dysków Laserdisc powodowała, ze ten właśnie nośnik był wybierany przez producentów jako najnowocześniejszy w owym czasie.
Firma RDI Systems była producentem gier na dyskach laserowych, która w 1984 roku zapragnęła zdobyć rynek gier nowym produktem. Nazwa konsoli pochodziła od nazwy komputera HAL z Odysei kosmicznej 2001. W praktyce była ona standardowym odtwarzaczem Laserdisc bliźniaczym z Pioneer LaserActive. napęd odczytywał dyski dwustronne, dając wspaniałe na owe czasy doznania wzrokowe. Jakość obrazu powodowała, że konsola ta w praktyce miała lepszą grafikę niż profesjonalne systemy coin-up. W zestawie znajdowała się klawiatura, 2 gry (Thayers Quest i NFL Football) oraz słuchawki z mikrofonem umożliwiające wydawanie poleceń głosowych (system potrafił rozpoznać do 1000 słów).
Niestety cena ponad 2000 USD skutecznie ograniczyła sprzedaż. Również mała podaż gier zniechęcała nabywców. Poza tym rynek liniowych gier video odtwarzanych z płyty stopniowo zaczął się kurczyć. Wszystkie te elementy doprowadziły firmę RDI do bankructwa.
Obecnie konsola jest rarytasem kolekcjonerskim.

1992 - konsola Taito WoWoW

Zdjęcie pochodzi z serwisu: http://darkwatcher.home.att.net

Taito WoWoW jest prototypem konsoli, na której temat trudno znaleźć jakiekolwiek informacje. Konsola była efektem kooperacji japońskiej firmy JSB oraz Taito. Zaprezentowano ją na targach Tokyo Game Show w 1992 roku.
Według informacji prasowej miał to być system rozrywki klasy 16-bitowej, z napędem CD i elektroniką pochodzącą z profesjonalnych automatów Taito.
Innowacyjną cechą tej konsoli miała być możliwość ściągania gier on-line poprzez antenę satelitarną i system płatności kartami doładowywanymi przez użytkownika.
Konsola nigdy nie znalazła się w sprzedaży, choć samą ideę transmisji satelitarnej wykorzystało później Nintendo w rozwiązaniu Satellaview (BS-X).

1983 - komputer Mattel Aquarius - co to za dziwo?

Początek lat 80-tych to okres wysypu komputerów domowych różnych producentów. Również ogromny producent zabawek Mattel chciał mieć na tym rynku swój udział i zostać liderem sprzedaży komputerów (po próbie wejścia na rynek konsol). I wymyślił komputer Aquarius (wodnik), który miał kilka wad. Wśród nich przodowała gumowa klawiatura, źle zaprojektowana i frustrująca w użyciu. Na pewno jest ona w czołówce najgorszych klawiatur w historii komputerów. Poz tym zewnętrzny zasilacz był na stałe podłączony przewodem do komputera, co utrudniało jego przenoszenie i w razie awarii powodowało zanoszenie całego zestawu do serwisu. Rozwiązanie to było chyba dziwne nawet dla producenta, który chętnie wycinał zasilacz ze zdjęć reklamowych :-)
Powyższe rozwiązania były podyktowane chęcią cięcia kosztów projektu i sprzedaży komputera po jak najniższej cenie. Cięcie kosztów rozumiem, ale ograniczania jakości i użyteczności już nie. podobnie myśleli potencjalni nabywcy, którzy łukiem omijali stoiska Mattela w sklepach...

1982 - komputer DEC Rainbow - niezły klops

Zdjęcie ze strony: old-computers.com

na początku lat 80-tych gigant Digital Equipment Corporation spróbował wejść na rynek komputerów osobistych z modelem Rainbow. Ponieważ standard PC nie był jeszcze obowiązujący, firma spróbowała wprowadzić uniwersalne rozwiązanie, maszynę z 2 procesorami: Z-80 z CP/M i 8088 z MS-DOS. Niestety, pomimo zastosowanego procesora intela i systemu MS-DOS maszyna była tylko w niewielkim stopniu zgodna z oprogramowaniem dla IBM PC. Poza tym komputer nie pozwalał na formatowanie dyskietek :-) zmuszając użytkowników do pre-formatowanych nośników, znacznie droższych w owym czasie. Poza tym producent chciał mieć monopol na sprzedaż nośników do tego komputera, a skończyło się zaprzestaniem produkcji ...

1980 - Komputer Apple III - pomyłka Apple

Zdjecie z serwisu: http://lowendmac.com/

Apple III był pierwszym komputerem tej firmy nie sygnowanym przez Steve Wozniaka, współzałożyciela przedsiębiorstwa. Zespół inżynierów zaprojektował nowy komputer jako rozwiązanie wzorcowe dla biznesu. Jego cena była absurdalnie wysoka (od 4,340 USD do 7,800 USD, co w przeliczeniu na dzisiejsze stawki wyniosło by do 20,000 USD !). Komputer miał przy tym wiele błędów konstrukcyjnych, co skazało go na śmierć. Jednym z głównych problemów był brak chłodzenia płyty głównej, powodujący jej nagrzewanie, odkształcanie i tracenie styków w gniazdach układów. Producent tłumaczył się chęcią stworzenia cichego komputera i zlecał w takich sytuacjach lekkie uniesienie komputera nad blat biurka i szybkie upuszczenie go :-)
poza tym komputer tylko emulował świetny i popularny Apple II i do tego w ograniczonym zakresie. Producent tłumaczył się chęcią stworzenia nowej linii produktów i odcięciem pępowiny.
Udało im się skutecznie. Komputer szybko zniknął z rynku.

Magnetofony kasetowe - forum dla pasjonatów i zwykłych użytkowników

Wszystkim fanom magnetofonów kasetowych polecam forum:

http://www.audiostereo.pl/Magnetofon_%5C_25751.html

Jest to skarbnica wiedzy dla osób zainteresowanych analogowymi magnetofonami kasetowymi i kasetami magnetofonowymi - prawdziwych pasjonatów i zwykłych użytkowników.

Polecam

Korekta tekstów - tanio i solidnie

Ponieważ moja praca jest często związana z obróbką tekstów, przydatna jest współpraca z niezależnym korektorem, który poprawi edytowany dokument pod względem stylistycznym, gramatycznym i ortograficznym. Polecam w tym zakresie stronę:

http://ikorekta.pl/

Ceny są bardzo przyzwoite, Pani wykonująca korektę przesympatyczna, konkretna, solidna i uczciwa. Warto skorzystać, bo błędy w publikacjach bardzo psują opinię o autorze, obniżając również wiarygodność przedsiębiorstw.

Radmor wiecznie żywy - Radmor forever

Wszystkim fanom solidnych elementów hi-fi znanej polskiej firmy Radmor polecam stronę:

http://radmory.prv.pl/

Znajdziecie tam zdjęcia i opisy, które są dziś unikalne i archiwalne, w tym dobrej jakości fotki wnętrz wzmacniaczy, amplitunerów, magnetofonów, tunerów, odtwarzaczy CD, korektorów i innego sprzętu, stanowiącego spełnienie marzeń w kryzysowych latach 80-tych.

Serdecznie zapraszam, bo autor strony mocno się napracował nad jej wypełnieniem.

Amiga - ogromna baza zdjęć i opisów w internecie

Na stronie:

http://amiga.resource.cx/index.html#topics

znajduje się wspaniała baza wszystkich modeli Amigi z interesującymi zdjęciami, objaśnieniami oraz mnóstwem kart rozszerzeń i udoskonaleń do tej wspaniałej serii komputerów. Gorąco zachęcam do czytania !!!

1986 - komputer Thomson TO 8 i TO 8D

Thomson TO8 był komputerem bardzo popularnym we francuskich szkołach. Popularność na tamtejszym rynku zapewniała mu kompatybilność z rodziną maszyn MO i TO (TO 7/TO 7/70, MO 5, MO 6, TO 9, TO 9 plus). Był produkowany w 2 wersjach: ze stacją dysków (TO 8D) i bez stacji (TO 8). Dzięki bankom pamięci po 16 KB praktycznie cała pamięć RAM była dostępna dla użytkownika nawet w BASIC-u. Jednocześsnie w poszczególnych blokach mogło znajdować się do 17 niezależnych programów przełączanych przez użytkownika.

Dane techniczne:

CPU: Motorola 6809e 1 MHz
RAM: 256 KB (maks. 512 KB)
VRAM: 16 KB
ROM: 80 KB (zawierający BASIC 512, BASIC 1.0 MICROSOFT)
Tryby tekstowe: 40 x 25 (16 kolorów) / 80 x 25 (2 kolory)
Tryby graficzne: 160 x 200 (do 16 kolorów), 320 x 200 (do 16 kolorów), 640 x 200 (2 kolory) z palety 4096 kolorów
Dźwięk: 4 kanały, 7 oktaw
Media: TO 8D: 3.5" stacja dyskietek (640 KB pojemności), zewnętrzna stacja dyskietek, złącze kartridży

1994 - Apple QuickTake - cyfrowy aparat fotograficzny od Apple

W ostatnim okresie czasu Apple wypuściło nowego iPoda Nano z wbudowanym aparatem cyfrowym klasy podstawowej. Tego typu funkcja jest mile widziana, przynajmniej do czasu, gdy użytkownik ujrzy wykonane zdjęcia na dużym ekranie. Wówczas czar pryska. Rozdzielczość VGA w czasach HD?
Niestety Apple cofnęło się o 12 lat wstecz...
W 1994 roku firma wprowadziła na rynek serię aparatów cyfrowych QuickTake, pierwszych tego typu urządzeń na rynku.
Rynek fotograficzny był wtedy wart 12 miliardów USD rocznie, było więc o co walczyć.
Aparat QuickTake 200 z 1997 roku stał się pierwszym popularnym modelem, o wyglądzie podobnym do typowych analogowych kompaktów 35mm. Technicznie aparat został zaprojektowany i był produkowany przez giganta Fuji. Miał wbudowany ekran LCD, działał na 4 bateriach AA i oferował rozdzielczość 640x480 punktów za jedyne 600 USD.
Dziś jest rozdzielczość poniżej oczekiwań rynkowych, ale w celu dołączenia do dokumentów elektronicznych lub wyświetlenia na ekranie standardowego telewizora można ją uznać za minimum. Nie zapomnijmy o komforcie wykonywania i kopiowania zdjęć cyfrowych bez utraty jakości. Zdjęcia były zapisywane na zapomnianych już kartach Smartmedia o pojemności 2 MB :-). Ich jakość była kiepska, zwłaszcza w porównaniu ze zdjęciami wykonywanymi współczesnymi telefonami z przetwornikami 2 MP i więcej.

W 1997 roku Apple zakończyła produkcję aparatów cyfrowych ze względu na zbyt małe zainteresowanie rynku. Teraz znowu produkuje odtwarzacz MP4 z funkcją aparatu cyfrowego VGA - deja-vu?

Komputery w standardzie MSX

MSX był pierwszym międzynarodowym popularnym standardem komputerów 8-bitowych, wprowadzony w Japonii w 1983 roku. MSX było skrótem od Microsoft eXtended Basic (lub według innych źródeł: Machines with Software eXchangeability).
Wzorcem dla tego standardu był popularny również w Polsce komputer Spectravideo SV-318 z 1983 roku. Opierając się na jego konstrukcji i systemie, Microsoft opracował standard komputerów MSX. W konsekwencji, kilkanaście firm japońskich, koreańskich, europejskich i amerykańskich rozpoczęło produkcję komputerów w standardzie MSX o zbliżonych parametrach, mogących korzystać z tego samego oprogramowania i sprzętu peryferyjnego. Niektóre z tych komputerów (np. modele Sony) posiadały możliwość współpracy z domowym sprzętem audio-video.
Standard MSX cieszył się niestety umiarkowanym powodzeniem. Popularny był głównie w Japonii i Ameryce Południowej, w znacznie mniejszym stopniu w Europie.
W 1985 został wprowadzony ulepszony standard MSX 2, następnie MSX 2+, lecz nie zdobyły one już popularności.
Jednym z najciekawszych peryferiów jakie można było podłączyć do MSX-a był czytnik dysków laserowych Laser Disc - prekursora VCD i DVD. Płyty miały 30 cm średnicy i przypominały wizualnie tradycyjne płyty winylowe w złotym kolorze. Były one oparte na technologii płyt CD.

Dane techniczne standardu MSX:

CPU – Zilog Z80A, min. 3,58 MHz
GPU – Texas Instruments TMS 9918/A, TMS 9928/A, TMS 9929/A lub kompatybilny
RAM – co najmniej 8 KB
VRAM – 16 KB
pamięć ROM – min. 32 KB
tryby tekstowe: 40 x 24; 32 x 24
tryb graficzny: 256 x 192 (16 kolorów); 32 ruchome sprajty
dźwięk – układ AY-3-8910; 3 kanały, 8 oktaw

Firmy produkujące komputery MSX: Japonia: Sony, Sanyo, Mitsubishi, Toshiba, Hitachi, National, Canon, Casio, Pioneer, General, Yamaha, Yashica-Kyocera, Spectravideo (USA), Philips (Holandia), GoldStar, Yeno (Korea), Gradiente (Brazylia)

Klawiatura do konsoli Intellivision

Moduł klawiatury, interpreter Basica i czytnik kaset należą do najtrudniej dostępnych akcesoriów wyprodukowanych przez Mattel do konsoli Intellivision.
W sumie wyprodukowano około 4 tys. egzemplarzy. Do dziś przetrwały nieliczne działające. Bardzo trudno dostępny jest interpreter Basic-a na kartridżu. O magnetofonie trudno nawet wspomnieć, bo praktycznie nie istnieją programy zapisane na kasetach.
Działający i kompletny moduł jest wart kilka tysięcy USD i jest białym krukiem dla kolekcjonerów.
Sporo zdjęć znajdziecie tutaj.

1978 - komputer Exidy Sorcerer

Komputer Sorcerer, oparty na procesorze Zilog Z-80 2 MHz został stworzony przez firmę Exidy, produkującą gry arkadowe. Maszyna mogłaby umknąć mojej uwadze, gdyby nie jedna jej cecha charakterystyczna. Był to pierwszy na rynku komputer, w którym nie zastosowano kaset magnetofonowych jako nośnika danych. Zamiast złącza zewnętrznego magnetofonu w komputer wbudowano czytnik pamięci ROM. Był on jednak niezwykły, gdyż producent wykorzystał w tym celu obudowy od popularnych wówczas kaset 8-ścieżkowych (8-track cassette). Zamiast taśmy w kasetkach były wbudowane płytki drukowane z układami pamięci ROM.
Sprzedawcy na początku byli zdziwieni widząc znajome ze sprzętu grającego kasety, tylko pozbawione taśm. Za to dostęp co programów był natychmiastowy. Dodając do tego dobrej jakości klawiaturę i rozbudowany interpreter Basic-a - maszyna miała szansę zaistnieć na rynku.
Początkowo komputer kosztował 895 USD za wersję z 8 KB RAM (rozszerzalną do 32 KB). Maszyna mogła pracować w systemie CP/M. Tryb tekstowy oferował rozdzielczość 64 znaki x 30 linii w trybie 2-kolorowym lub tryb graficzny o imponującej wtedy rozdzielczości 512×240.
Firma zniknęła z rynku komputerów domowych w 1980 roku. Nie zdołała podjęć walki z firmą Apple, która oferowała komputery z kolorową grafiką i możliwością zakupu dodatkowych urządzeń rozszerzających. Peryferia do komputera Sorcerer pojawiły się zbyt późno i dopiero w modelu Sorcerer II.

Emulator on-line komputera Apple II

Na stronie http://virtualapple.org/ dostępny jest bogaty katalog gier na słynny komputer Apple II w wersji on-line. Wystarczy zainstalować odpowiedni plugin do przeglądarki, aby cieszyć się emulowanymi grami na domowym komputerze PC.
To też sposób poznawania starszych urządzeń, choć brakuje mu wrażeń z obcowania z prawdziwym sprzętem.

Komputer ZX-81 do samodzielnego montażu (kit)

Swego czasu pisałem o komputerze ZX-81, który był dostępny na rynku na początku lat 80-tych ubiegłego wieku w wersji pełnej (zmontowanej) oraz jako zestaw do samodzielnego montażu. Takie zestawy (oryginalne) można nadal kupić, np. tutaj.
Cena pojedynczego to 200 USD + koszty przesyłki. Zainteresowani powinni się spieszyć, bo okazja to niebywała!

Historia kasety Audio - Compact Cassette

Zdjęcie pochodzi z serwisu: www.muzyczna.pl

Kasetę audio Compact Audio Cassette wprowadziła firma Philips w 1963 roku. W tamtym czasie była ona jednym z kilku rywalizujących standardów taśm umożliwiających zapis przez użytkownika. Innymi silnymi rywalami były: firma RCA (kasety z roku 1958) oraz kilku producentów niemieckich.
Sukces osiągnięto m.in. dzięki bliskiej współpracy z firmą Sony. Po trudnych negocjacjach Philips zgodził się na licencjonowanie standardu kasety kompaktowej firmie Sony bez żadnych dodatkowych kosztów. Później, w roku 1965, format stał się rozwiązaniem otwartym, dostępnym dla wszystkich producentów za darmo.
Początkowo jakość nagrań była na tyle słaba, że system reklamowano przede wszystkim do zapisów głosu. Szybki rozwój technologii umożliwił wdrożenie nagrań stereo oraz w jakości hi-fi.
popularność kaset audio trwała do późnych lat 90. ubiegłego wieku. Obecnie stanowią one margines rynku i są obiektem zainteresowania sporej grupy hobbistów. Czołowe firmy zachodnie nadal oferują magnetofony klasy hi-fi, choć są one niewspółmiernie drogie do swojej jakości.

Dla fanów konsoli Sega Dreamcast

Jeżeli lubicie lub wręcz nie możecie żyć bez konsoli Sega Dreamcast, na stronce http://info.sonicretro.org/Special_Dreamcast_Models są dostępne wszystkie modele specjalne tej konsoli. Część z nich została wyprodukowana w bardzo limitowanej liczbie, stąd są dziś białymi krukami na rynku konsolowym.
Tak czy siak warto poczytać !

Colecovision - moduł rozszerzeń - Super Game Module 3

Moduł "Super Game Module 3" miał poprawiać możliwości konsoli Colecovision o dodatkowe efekty dla większego realizmu gier arkadowych.
Niestety - losy finansowe i właścicielskie nie pozwoliły na jego praktyczną realizację. Firma miała przygotowane projekty deweloperskie na 30 nowych gier. Według danych firmy nowy moduł dawał jej 30x większą siłę niż Atari 2600. Moduł był wyposażony w 30 KB pamięci RAM, co umożliwiało projektowanie gier zawierających 100 różnych teł (lokacji).
Moduł miał wbudowaną jednostkę szybkiej pamięci taśmowej, dzięki czemu wgranie pojedynczej gry miało trwać około 10 sekund. Nie zdecydowano się na montaż standardowej stacji dyskietek, ze względu na ich wysoką cenę w owym czasie. W praktyce już na etapie prototypu wystąpiły problemy z kartridżami zawierającymi taśmę magnetyczną.

Sinclair QL ma 25 lat

Sinclair QL obchodzi w tym roku 25 urodziny. Jak na tak poważny wiek, trzyma się nieźle i ma silne grono fanów.
Życzę mu kolejnych 25 udanych lat w dobrej kondycji technicznej i z ogromną rodziną użytkowników !

http://pl.wikipedia.org/wiki/Sinclair_QL
http://www.old-computers.com/MUSEUM/computer.asp?c=199

Dla fanów komputerów MSX

Fani komputerów MSX mogą nadal kupować nowe, oryginalne produkcje na te interesujące maszyny. Pod adresem The MSX Cartridge Shop znajdą wysokiej jakości gry na kartridżach w cenie około 19 Euro za sztukę. Trochę to drogo, ale za to soft jest nowiutki i oryginalny.

1983 - komputer COMX 35

Zdjęcie pochodzi z serwisu: wikipedia.com

Bardzo mało znany komputer i jeszcze trudniej dostępny na rynku. Został zaprojektowany w Holandii przez firmę NOXON AB, a był produkowany w Hong Kongu przez COMX WORLD OPERATIONS LIMITED.
Nie miał trybu graficznego, jego możliwości dźwiękowe były mierne, interpreter Basic-a bardzo uproszczony. Lista minusów była zresztą znacznie dłuższa...
W obudowie komputera wbudowano dżojstik, który był bardzo delikatny mechanicznie. Może właśnie dlatego na komputer ten powstało tak mało gier?
Ciekawym elementem komputera był mikroprocesor, który zrobił karierę w NASA, gdyż był produkowany również w wersjach ekstremalnych - odpornych na wpływ promieniowania kosmicznego i wykorzystywany w komputerach sterujących sond kosmicznych Voyager, Viking i Galileo.
Następcą COMX 35 był COMX PC1, różniący się od poprzednika obudową.

Dane techniczne:
CPU: CDP 1802, 2 MHz
RAM: 35 KB (rozszerzalna do 67 KB). 32 KB dostępne dla programów w Basic-u
ROM: 16 KB
Tryb tekstowy: 40 x 24, 8 kolorów
Tryb graficzny: brak, możliwość symulacji poprzez 64 programowalne znaki użytkownika
Dźwięk: 1 kanał - 8 oktaw, 16 poziomów głośności i efekty dodatkowe
Cena: brak danych

1991 - konsola CD-i

Zdjęcie pochodzi z serwisu: www.tietokonemuseo.net

Na początku lat 90. ubiegłego wieku technologia płyt CD stała się motorem napędowym rynku multimediów. Firmy Pioneer i Philips (Magnavox) starały się zagarnąć część tego rynku wypuszczając na rynek serię urządzeń stanowiących połączenie odtwarzacza CD + VideoCD (VCD) + konsoli do gier. Nazwa "CD-i" oznacza Compact Disc Interactive czyli interaktywne płyty CD. Koncepcja była dobra, tylko technologia wczesnych lat 90. nie pozwalała na jej pełną realizację. Płyty o niezbyt wygórowanej jakości VideoCD można było odtwarzać w większości modeli dopiero po dokupieniu kosztownego wówczas modułu dekodera MPEG-1. Zakup kompletnie wyposażonej maszyny był bardzo drogi, a modele tańsze realizowały tylko część funkcjonalności. Nie było też jednolitości w wyposażeniu dodatkowym (sterowniki, klawiatury, napędy dyskowe). Oferta programowa też była niezbyt bogata. To wszystko wpłynęło na szybkie zniknięcie z rynku większości dostępnych modeli (serii 200, 400, 500, 600) poza wersją 450, która miała pełnić wyspecjalizowaną rolę konsoli do gier. Jednak pojawienie się na rynku konsol Playstation, Saturn i N64 i ten model skazało na wyginięcie.
Sprzętowo konsole były bardzo podobne do rodziny 3DO z wyłączeniem funkcjonalności trójwymiarowej. Stąd większość gier polegała na interaktywnych sterowaniu odtwarzaną sekwencją filmową, wcześniej zapisaną na płycie CD. W tamtych czasach powstały hity znane również z komputerów PC - Mad Dog MaCree, Dragon's Lair i Burn Cycle. Gry te, poza niezłą oprawa graficzną, były jednak zbyt liniowe, aby przyciągnąć większą liczbę graczy. Pojawiło się też sporo programów edukacyjnych, jednak nie były one również szczególnie wciągające. Prawdopodobnie zawiniła ograniczona pojemność płyt CD i niedostateczne możliwości systemu operacyjnego konsoli.
W sumie nabywców znalazło podobno 570 tys. jednostek.
Pierwszy odtwarzacz CD-i Phillipsa został wypuszczony na rynek w roku 1991, a jego cena wynosiła wtedy około 700 USD. W pełni wyposażone modele swobodnie przekraczały kosmiczną barierę 1000 USD.
Działające odtwarzacze można od czasu do czasu spotkać na Allego. Konsolkę w niezłym stanie można nabyć już za około 100 zł, jednak będzie ona zapewne służyła przede wszystkim jako oryginalny odtwarzacz CD, zamiast stanowić konsolę do gier.

Dane techniczne:
CPU: 16-bitowy 68070 15.5 MHz
Grafika: układ MCD 212, rozdzielczość 384×280 do 768×560, kolory 16.7 miliona z czego 32,768 jednocześnie na ekranie
Dźwięk: układ MCD 221, 8 kanałów ADPCM, rozdzielczość próbek 16-bitowa
System operacyjny: CD-RTOS (oparty na Microware OS-9)
Pamięć: 1 MB RAM, CD-ROM pojedynczej prędkości

Konsola Treamcast, kopia Sega Dreamcast

Zdjęcie pochodzi z serwisu: www.dreamcast-scene.com

Treamcast był chińskim klonem znanej konsoli Dreamcast clone from China. Ten niewielki system miał zintegrowany wyświetlacz LCD o przekątnej 5", akceptując oryginalne kontrolery Dreamcast, wyroby firm trzecich oraz kontrolery Treamcast, będące pod względem wyglądu kopiami kontrolerów z Sega Saturn.
Zastosowany wyświetlacz LCD TFT był zaadoptowanym wyświetlaczem z Sony Playstation.
Konsola była dostępna w sprzedaży (być może nadal jest) poprzez kilka stron internetowych zlokalizowanych w Hong Kongu i Kanadzie. Nie widziałem jej na rodzimym Allegro, ale jest czasami dostępna na ebay. Ostatnia dostępna wersja kosztowała umiarkowane 170 USD, zwłaszcza, ze zastosowany ekranik TFT firmy Samsung jest świetnej jakości. W sumie jest to ciekawa propozycja dla wielbicieli konsoli Sega Dreamcast za rozsądne pieniądze.

Więcej informacji tutaj i tutaj.

1993 - konsola Fujitsu FM Towns Marty

FM Towns Marty była konsolą wprowadzoną na rynek w 1993 przez Fujitsu, specjalnie na rynek japoński. Była pierwszą konsola 32-bitową na rynku, była wyposażona w napęc CD-ROM i dysk twardy. Jej konstrukcję oparto na komputerze FM Towns Fujitsu z roku 1989. W 1994 roku firma wypuściła nową wersję - FM Towns Marty 2. Miała ona ciemnoszarą obudowę i niższa cenę. Poza tym konsole były identyczne. Użytkownicy spodziewali się szybszego lub innego CPU, jednak firma pozostawiła stary hardware bez zmian.
Pomijają doskonałe możliwości techniczne, konsola sprzedawała się słabo. Była droga i wymagała specjalistycznego oprogramowania narzędziowego (niezgodność z MS DOS), co podrażało koszty produkcji gier. W rezultacie ich biblioteka jest niewielka i są trudno dostępne. Część gier konsola wymienia z komputerem FM Towns, zabrakło jednak ekskluzywnych, dobrych pozycji.
Po wprowadzeniu odświeżonej wersji sprzedaż uległa poprawie, jednak wtedy firma Fujitsu utraciła już zainteresowanie promowaniem tego produktu. Zresztą w Japonii funkcjonuje swoiste prawo Marty'ego - jeśli nie wyprodukujesz większej liczby egzemplarzy dane produktu, nie spodziewaj się wzrostu jego sprzedaży ;-)

Dane techniczne:
CPU: 32-bitowy AMD 386SX 16 MHz
Grafika: 352x232 do 640x480, paleta 32768 kolorów, 256 na ekranie jednocześnie, do 1024 sprajtów o wymiarze 16 x 16 punktów
Dźwięk: 6 kanałów FM, 8 kanałów PCM
RAM: 2 MB
Pamięć masowa:CD-ROM, Single-speed (1x), HDD 3.5", możliwość podłaczenia stacji dyskietek 5,25" 1.2 MB
Gniazda dodatkowe: złącze PCMCIA type 1, wyjście wideo kompozytowe i s-video, port klawiatury

1987 - konsola Telegames Personal Arcade, czyli DINA 2-in-1

Telegames Personal Arcade była amerykańska wersją konsoli DINA 2-in-1. Mogła ona obsługiwać kartridże z ColecoVision 1Sega SG-1000. W zestawie z konsolą znajdowały się 2 bardzo proste pady, stylizowane na te znane z Nintendo NES. W konsoli wbudowano grę "Meteoric Shower". Ponieważ w oryginalnych padach do ColecoVision była wbudowana klawiatura numeryczna - tutaj umieszczono ją w obudowie konsoli. Znalazł się tam również przycisk PAUSE znany z SG-1000.
Po upadku firmy Coleco, Telegames wykupiło prawa do konsoli ColecoVision oraz większość zapasów magazynowych. Firma nie zdecydowała się jednak kontynuować sprzedaży produktu Coleco, a wprowadziła nowy model DINA 2-in-1. w 1988 roku zmieniono nazwę konsoli na Telegames Personal Arcade. Cenę ustalono na niskie 40 USD, a sprzedaż prowadzono drogą wysyłkową.
Ze względu na inną budowę padów konsola nie była w 100% zgodna z ColecoVision. Nie działały na niej również oryginalne rozszerzenia sprzętowe Coleco. Niektóre egzemplarze miały wadę fabryczna, objawiającą się awarią płyty głównej w skutek przegrzania jej elementów przy długim użytkowaniu.
Konsola była reklamowana jako alternatywa dla ColecoVision, nie zajmowano się jednak funkcjonalnością gniazda kartridża Sega SG-1000. Nie wiadomo dlaczego firma pozostawiła to gniazdo i dlaczego nie zostało ono wykorzystane w praktyce.

1980-1991 - konsole Nintendo Game & Watch

Game & Watch są serią najpopularniejszych na świecie klasycznych konsol gier wideo projektowanych przez Pana Gunpei Yokoi w latach 1980-1991, z których pierwsza została wydana w 1980 roku przez Nintendo. Gunpei Yokoi był słynną postacią na rynku przenośnych gier w latach 80., zaprojektował też słynnego Game Boya i współpracował przy produkcji kilku wspaniałych tytułów na te konsolę (m.in. Donkey Kong-a). Nintendo Game & Watch są obecnie chętnie kolekcjonowane przez pasjonatów na całym świecie. Większość urządzeń oprócz wbudowanej gry posiadała kwarcowy zegarek z alarmem. Konsole te, a raczej ich rosyjskie odpowiedniki, produkowane przez firmę Elektronika, były znane również w Polsce w latach 80. i powszechnie dostępne na bazarach z różnościami.
Łącznie wydano 59 gier + Tertisa, nie licząc różnych wersji w zależności od kraju docelowego oraz odmian wzorniczych samej konsolki.
Gry z serii Game & Watch ukazały się również na konsolach Game Boy, a następnie zostały całkowicie zastąpione przez tą serię. Pojawiły się również nowe wersje wydawane przez inne firmy. W lutym 1998 firma Toymax Inc. wydała serię Game & Watch Mini Classics, które spełniają funkcję breloczka do kluczy.
Dostępne są następujące wersje gierek:
* Game & Watch Silver - przednia część obudowy w kolorze srebrnym, najtrudniejsze do kupienia, w tym kolorze wydano 5 gier, jest to najstarszy typ obudowy
* Game & Watch Gold - przednia część obudowy w kolorze złotym, produkowane tuż po srebrnych w 1981 roku, wydano 3 gry w tej wersji, również trudne do znalezienia w dobrym stanie
* Game & Watch Widescreen - ma trochę większe wymiary i ekran większy niż wersje Silver i Gold; równiez gry sa odrobinę bardziej skomplikowane
* Game & Watch New Widescreen - ma lepszej jakości ekran niż wersja Widescreen, wydano 8 gier w tej wersji, późniejsze są trudniejsze do zdobycia
* Game & Watch Multiscreen - ma dwa ekrany takie jak w serii Widescreen, jest to najpopularniejsza seria na rynku kolekcjonerskim, w części gier akcja toczyła się jednocześnie na dwóch ekranach
* Game & Watch Tabletop - wygląda jak miniaturowy automat do gier arcade, zasilane bateriami AA, były przygotowane do ustawienia na płaskiej powierzchni, jako pierwsze zawierały kolorowy ekran LCD
* Game & Watch Panorama - ekran ma podobny jak wersja Tabletop ale ma inny kształt i jest mniejsza, dzięki systemowi luster ekran sprawiał wrażenie przestrzenne i był jaśniejszy
* Game & Watch Super Color - ma ekran wąski ale za to dosyć wysoki, najcieńszy ze wszystkich typów konsolek, ekran jest podświetlony
* Game & Watch Crystal Screen - ma ekran nowszej konstrukcji ale jest niewyraźny w słabym oświetleniu, daje efekt przestrzennego wyświetlania i jest najrzadziej spotykanym typem tych przenośnych konsolek
* Game & Watch Micro VS. System - ma dwa dołączone na kablach kontrolery do gry w dwie osoby, wydano 3 gry w tym układzie
* Game & Watch Mini Classics - miniaturowe wersje konsoli pełniące funkcję breloczka do kluczy, popularne i niedrogie, niektóre z gier w tej serii nie były sprzedawane wcześniej

Jeśli ktoś chciałby powspominać, warto zagrać chociażby w wersje java tych spaniałych gierek:
http://www.handheld.remakes.org/online.php

Nintendo Game&Watch - kolekcja na ebay

Na serwisie ebay pojawiła się ciekawa oferta - za jedyne 11 tys. USD można stać się właścicielem kompletnej kolekcji gierek Nintendo Game&Watch.
Ech, gdyby nie ta cena ...

link

1984 (1986) - komputer Commodore 64 (Golden Jubilee) Goldene Edition

W latach 1984 (w USA) i w Niemczech w 1986, firma Commodore International świętowała sprzedaż milionowych maszyn serii C64 wprowadzając specjalną wersję Golden Jubilee.
Wnętrza tych maszyn sa identyczne z normalnymi, za wyjątkiem złotej obudowy i pamiątkowej tablicy, do której były przymocowane maszyny.
W 1986 roku w Niemczech Commodore Buromaschinen GmbH wyprodukowało w ten sposób 200 komputerów, numerowanych od 1,000,000 do 1,000,199. Na ozdobnej tabliczce znajdował się napis:
GOLDENE EDITION
aus Anlass des 1.000.000sten
C64 in Deutschland
5. Dezember 1986
Komputery są obecnie rarytasami kolekcjonerskimi, z racji ich niedostępności i są bardzo trudne do kupienia.

Amstrad CPC-472

Jest to specjalna wersja wersja modelu CPC-464 sprzedawana w Hiszpanii pod nazwą CPC-472. Została ona wprowadzona na rynek w celu uniknięcia restrykcji prawnych (dodatkowych podatków) dla komputerów z pamięcią 64 KB lub mniejszą i klawiszem 'Ñ' na klawiaturze (sic!). Dlatego Amstrad wyprodukował specjalną wersję swojego bestsellera z powiększoną o 8 KB pamięcią RAM i klawiaturą pozbawioną "drogocennego" przycisku. Wkrótce jednak na rynku hiszpańskim wszystkie sprzedawane komputery musiały mieć klawisz 'Ñ' na klawiaturze i w takiej, zmienionej wersji, komputer ponownie zagościł na rynku (oczywiście z pamięcią większa o 8 KB).
Dziwne, ale prawdziwe.

Komputer jest rarytasem kolekcjonerskim, szczególnie że występuje w dwóch wersjach klawiaturowych i niewielkiej liczbie wyprodukowanych łącznie egzemplarzy.

1985 - komputer Amstrad PCW 8256, 8512, 9512

Najbardziej znanymi przedstawicielami komputerów firmy Amstrad były CPC 464 i 6128, cieszące się u nas sporym powodzeniem. Znacznie mniej docenione, mimo swoich niewątpliwych zalet, były komputery serii PCW: 8256 i 8512. Maszyny te były przeznaczone do prac biurowych, dostarczane razem z edytorem tekstu o nazwie Locoscript. Miały też możliwość pracy w systemie operacyjnym CP/M Plus, który otwierał swego czasu dostęp do dużej ilości oprogramowania narzędziowego i aplikacyjnego: języki programowania, bazy danych, programy graficzne itp.
Nazwa serii PCW oznaczała zresztą jednoznacznie zastosowanie tej rodziny: Personal Computer Wordprocessor - skomputeryzowany procesor tekstu. W zestawie z maszyną znajdował się monitor z zielonym ekranem i drukarka. System cieszył się sporym zainteresowaniem w Europie Zachodniej. Łącznie sprzedano ponad 700 tys. sztuk.
Jako pamięć masową zastosowano słynne Amstradowie stacje 3", a z podłączeniem całości nie miał problemu nawet laik.
Komputer nie miał pamięci ROM. Jego start inicjował układ ASIC w drukarce, który uruchamiał procedurę odczytu oprogramowania z dyskietki. W zestawie z komputerem była oferowana drukarka matrycowa bez możliwości podpięcia innego modelu.
Procesor tekstu dostarczany w zestawie był niezły. Wykorzystywał 154 KB RAM, zaś jej pozostałą część używał jako pamięć wirtualną. Pracował wyłącznie w trybie tekstowym bez możliwości graficznego podglądu WYSIWYG. Nie miał też opcji korespondencji seryjnej. Pojedyncza dyskietka 320 KB mogła przechować 90 stron tekstu.
W Niemczech komputer sprzedawano jako Joyce.
Model z powiększoną pamięcią 8512 miał standardowo 2 stacje dyskietek - jedną jednostronną 180 KB i drugą dwustronną, podwójnej gęstości - 720 KB.
Ostatnim produktem Amstrada w tej serii był PCW 9512. Najważniejszą zmianą w stosunku do poprzedników jest zastosowanie drukarki rozetkowej (daisywheel), dającej znacznie lepszą jakość druku niż drukarki mozaikowe (dot matrix). Wadą tego rozwiązania był całkowity brak możliwości graficznych, mała szybkość druku i kłopoty z implementacją alfabetów narodowych. O ile dotychczas większość zmian tego typu ograniczała się do programowej lub sprzętowej wymiany generatora znaków, to tutaj potrzebna jest odpowiednia rozetka do drukarki. Pozytywną cechą nowego modelu była także nowoczesna, zmieniona obudowa i czarno biały monitor. Uwzględniając potrzeby użytkowników dodano wyjście równoległe CENTRONICS, które umożliwiało podłączenie drugiej drukarki lub plottera. Nie przewidziano niestety dołączenia twardego dysku do komputera, co utrudniało realizację dużych baz danych.
Modyfikacje oprogramowania dotyczyły głównie Locoscripta i produktów z nim współpracujących. Oprócz nowej wersji edytora dostarczany był Locospell i Locomail, programy służące do badania poprawności tekstu i ułatwieniu pracy korespondencyjnej.

Dane techniczne:
CPU: Zilog Z80 A, 3,4 MHz
Koprocesor wideo: Amstrad ASIC
RAM: 256 KB (16 banków po 16 KB - w modelu PCW 8256)
Tryb tekstowy: 90 x 32
Tryb graficzny: 720 x 256 (PAL), 720 x 200 (NTSC), monochromatyczny
Dźwięk: beeper, 1 kanał
I/O PORTS Z80 Bus, Parallel

1983 - komputer Coleco Adam

Na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku na rynku pojawiły się znane konsole: Mattel Intellivision i Coleco ColecoVision. Ta druga była całkiem dobrym sprzętem, którego popularność bazowała na grach automatowych - Donkey Kong, Space Panic czy Mouse Trap. Sprzedano jej na rynku dużo, bo ponad 6 mln. Niestety firma straciła ponad 80 mln. USD angażując się w nieudany projekt komputera domowego Coleco Adam, przez co zniknęła z rynku. Na ten system komputerowy pojawiło się ponad 300 pozycji, co trzeba nazwać niemałym wyczynem, zwłaszcza znając problemy sprzętowe i programowe Adama.
Komputer Coleco Adam był sprzedawany w 2 wersjach: jako rozszerzenie funkcjonalne konsoli ColecoVision i jako oddzielny system. Za 700 USD nabywca otrzymywał bogaty zestaw, zawierający 64 KB pamięci RAM, pamięć taśmową o dużej prędkości oraz drukarkę rozetkową.
Pamięć taśmowa była zmorą tego systemu. Wykorzystywała specjalne kasety (zwykłe nie wytrzymywały obciążeń) i była bardzo zawodna. Prędkość zapisu/odczytu wynosiła 7,9 cm/s, a przewijania była 4x większa. Pamięć była więc o ponad 50% szybsza od standardowych magnetofonów. Komputer miał też gniazdo kartridży, zgodnych w 100% z ColecoVison.
Drukarka w zestawie była wolna i hałaśliwa, dawała jednak wydruki dobrej jakości. Prędkość druku wynosiła około 10 znaków na sekundę.
Wewnętrzna architektura komputera, jak należy się domyślać, była oparta na konsoli ColecoVision. Wszystkie urządzenia peryferyjne działały w oparciu o wspólną sieć magistralną. Bardzo niestandardowym rozwiązaniem było umieszczenie w drukarce zasilacza DLA CAŁEGO SYSTEMU. Dzięki temu drukarka musiała być podłączona i włączona przez cały czas pracy komputera, a w razie jej poważniejszej awarii, cały system był martwy :-(
Pierwsze partie komputerów miały duże problemy z niezawodnością drukarek, stąd firma musiała dokonać niezbędnych zmian konstrukcyjnych i sprzęt ponownie znalazł się w handlu dopiero w 1984 roku. Komputer zaprzestano sprzedawać w 1985 roku, gdyż klienci i potencjalni kupujący byli mocno rozczarowani jego zawodnością.
Kilka interesujących cech komputera Adam:
- interpreter Basic-a był ładowany z kasety
- w pamięci ROM zawarto procesor tekstu
- prędkość pracy pamięci taśmowej wynosiła 19200 bodów (tyle samo co stacji dysków w Atari 800XL/65XE/130XE), a pojemność pojedynczej kasety 256 KB
- firma zalecała, aby wyjmować kasety z napędu przed włączeniem/wyłączeniem drukarki, gdyż w przeciwnym razie mogło dojść (i często dochodziło) do utraty danych
Użytkownicy narzekali też na błędy w procesorze tekstów i jego wolną pracę.
Firma wiązała z tym sprzętem wielkie plany, na których się skończyło. Zawiniły błędy projektowe i marketingowe. W planach były m.in. rozszerzenia pamięci, digitalizery dźwięku, stacje dysków elastycznych i napędy CD.
Obecnie komputer jest rzadko spotykany, szczególnie w pełni sprawnym stanie. Na Allegro pojawia się zjawiskowo. Komputer ma grono wiernych wyznawców.

Dane techniczne:
CPU: Zilog Z80 A, 4 MHz
Koprocesor: 6801
RAM: 64 KB (25 KB dostępne w Basic-u), rozszerzalna do 144 KB
VRAM: 16 KB
ROM: 32 KB
Tryb tekstowy: 40 x 24 / 36 x 24
Tryb graficzny: 256 x 192, paleta 16 kolorów
Dźwięk: 3 kanały, 5 oktaw
Cena początkowa: 700 USD (USA, 1983), 300 USD (USA, 1985), 100 USD (USA, 1987), 1510 FF (Francja, 1984), 915 FF (Francja, 1985)

1988 - komputer Cambridge Z88

Sir Clive Sinclair po sprzedaży swojej marki komputerów domowych Amstradowi, wprowadził do sprzedaży przenośny komputer Z88 jako produkt jego firmy Cambridge Computers Ltd.
Koncepcja maszyny wykorzystywała założenia i rozwiązania wcześniej prowadzonego projektu firmy Sinclair Research - modelu Pandora, który nigdy nie wyszedł z fazy laboratoryjnej.
Co był takiego wspaniałego w tej maszynie? Był to przede wszystkim komputer przenośny - rewolucyjny i awangardowy. Oparty na procesorze Z80, wielkości kartki A4 i wyposażony w wyświetlacz ciekłokrystaliczny i podstawowe oprogramowanie biurowe (edytor tekstów, baza danych, arkusz kalkulacyjny), a także interpreter Basic-a, miał odnieść sukces u studentów i naukowców. Nie odniósł jednak sukcesu rynkowego.
Komputer miał oczywiście gumową klawiaturę i mimo ciekawych rozwiązań nie trafił na rynek we właściwym czasie. Prawdopodobnie rynek nie był jeszcze przygotowany na pełnowartościowe urządzenia PDA, a wymiary komputerka nie pozwalały na nazwanie go kieszonkowym. Nie był też zgodny z komputerami PC, a jedynie częściowo z BBC Micro, za sprawą wbudowanego interpretera BBC Basic.
Jesienią 1992 firma Amstrad wprowadziła na rynek jego skromne rozwinięcie. Amstrad NC 100 (Notepad Computer) był niezwykle podobny do oferowanego wcześniej modelu Sinclair Z88. Zastosowano ten sam procesor Z80, pracujący z częstotliwością 6 MHz. Pamięć RAM miała niewielką pojemność 64 KB. Do zasilania służyły zaledwie 4 baterie typu AA6, zapewniające do 40 godzin pracy. Wyświetlacz typu LCD pozwalał zmieścić 8 wierszy po 80 znaków każdy, a klawiatura liczącą 64 klawisze dość dużych rozmiarów umożliwiała wreszcie wygodne wprowadzanie tekstów. Jak należy się spodziewać również i ten model nie znalazł zbyt wielu nabywców. Zastosowanie technologii 8-bitowej w czasach, gdy na rynku królował już sprzęt 16- lub 32-bitowy spowodowało jego szybkie zniknięcie z rynku.
Cóż, za poważne błędy marketingowe płaci się wysoką cenę.

Dane techniczne:

CPU: CMOS Z80A, 3.3 MHz
RAM: 32 KB, 128 KB lub 512 KB w zależności od modelu (maks. 4 MB, podzielone na 256 banków po 16 KB każdy)
ROM: 128 KB (up to 1 MB)
Tryb tekstowy: 104 znaki x 8 linii tekstu
Tryb graficzny: 640 x 64 (+ dodatkowy obszar statusowy); 3 odcienie szarości
Dźwięk: beeper
Wymiary: A4 (294 mm x 210 mm x 23 mm), waga 900 g
Zasilanie: 4 x bateria AA, do 20 godzin pracy i 1 roku w trybie czuwania. Kondensator podtrzymujący zasilanie na czas wymiany baterii.
Cena początkowa: min. 200 funtów (1988 - Wielka Brytanie)

1989 - komputer Sam Coupe

SAM Coupé (zapowiadany jako: "Sam Coo-Pay") był 8-bitowym komputerem angielskiej firmy, sprzedawanym począwszy od drugiej połowy 1989 roku. Był rozwinięciem koncepcji ZX Spectrum, z nowymi elementami sprzętowymi oraz zachowaną kompatybilnością programową. Był oryginalnie produkowany przez Miles Gordon Technology (MGT), ulokowaną w Swansea w Wielkiej Brytanii. Swego czasu był sprzedawany w Polsce w sieci sklepów Centralnej Składnicy Harcerskiej, pewna liczba egzemplarzy trafiła też do szkół.
Architektura maszyny była oparta na procesorze Z80B CPU 6 MHz, zawiera też specjalizowany układ ASIC, podobny do znanego z ZX Spectrum układu ULA. Podstawowy model miał 256 KB pamięci RAM, wewnętrznie rozszerzalnej do 512 KB, a zewnętrznie o 4 MB (w pakietach po 1 MB). Pamięć podstawowa dostępna dla procesora miała 64 KB, a jej pozostała część była podzielona na bloki po 16 KB. Podstawowym nośnikiem danych był magnetofon kasetowy, istniała tez możliwość montażu pojdynczej wewnętrznej stacji dysków 3,5" lub nawet dwóch sztuk. Dźwięk był wytwarzany przez układ Philips SAA 1099 i obejmował 6 kanałów, 8 oktaw i wyjście stereo.

Komputer dysponował czterema trybami graficznymi:
* Mode 4 — 256×192, 16 kolorów = 24 KB
* Mode 3 — 512×192, 4 kolory = 24 KB
* Mode 2 — 256×192, ograniczona liczba kolorów w blokach ekranu = 12 KB
* Mode 1 — 256×192, zgodny z ZX Spectrum = 6.75 KB, w tym trybie dzięki dodatkowym stanom oczekiwania następowała też synchronizacja prędkości procesora do ZX Spectrum

Paleta kolorów wynosiła 128. Na złączu scart można było jednak wyświetlić ich tylko 16. Układ enkodera Motorola MC1377P RGB - PAL/NTSC odpowiadał za tworzenie sygnału composite video i obsługę modulatora RF.
Pamięć ROM miała 32 KB i zawierała interpreter SAM BASIC. W pamięci ROM nie było natomiast dyskowego systemu operacyjnego.
Zgodność z ZX Spectrum ograniczono do wersji 48 K. Wymagała ona dostępu do oryginalnego ROM-u komputera Sinclair, gdyż firma nie pozyskała zgody na jej licencjonowanie. Ze względu na specyfikę komputera w zakresie układu graficznego i prędkości procesora - jego prędkość w trybie emulacji różniła się od 100%. Powodowało to, że niektóre gry z systemem antypirackim nie chciały działać.

W roku 1989 na rynku były już 16-bitowe maszyny Atari ST i Amiga. Na rynku nie było już miejsca na proste komputery 8-bitowe. Tę lukę próbował zapchać SAM Coupe, dając możliwości nowych komputerów za ułamek ich ceny. Ten pomysł nie powiódł się i komputer stosunkowo krótko gościł na rynku, do roku 1992.

Dane techniczne:
CPU: Zilog Z80B (zgodny z i8080 i Z80) 6MHz przy wyłączonym ekranie, 4.5 MHz przy włączonym ekranie, mógł być spowolniony przy emulacji ZX Spectrum
Koprocesory: Motorola MC 1377P Video Chip, Philips SAA1099 Sound Chip, układ ASIC do wyświetlania grafiki
RAM: 256 KB lub 512 KB z możliwością zewnętrznego rozszerzenia o 4 MB
ROM: 32 KB (BASIC, BIOS)
Tryby tekstowe: 32 x 24, 85 x 24
Tryby graficzne: 256 x 192, 512 x 192
Paleta: 128 kolorów
Dźwięk: Philips SAA1099 Sound Chip, 6 kanałów stereo z syntezą FM, 8 oktaw, 2 generatory szumów, 2 generatory obwiedni, przetwornik DAC, częstotliwość próbkowania 15.6 kHz, wbudowany interfejs MIDI
Waga: 2.26 kg
Nośnik wbudowany: jedna lub dwie stacje 3.5" ultraslim Citizen DD (800 KB)

1983 - komputer Jupiter ACE

Jupiter ACE był prawdopodobnie jedynym mikrokomputerem na świecie, który miał wbudowany interpreter języka Forth. Inne maszyny najczęściej miały na pokładzie Basica lub CP/M. ACE był produkowany przez firmę Jupiter Cantab z Wielkiej Brytanii w 1983 roku. Został zaprojektowany przez 2 inżynierów, którzy wcześniej pracowali w Sinclair Research nad ZX-80, ZX-81 i ZX Spectrum - Stevena Vickersa i Richarda Altwassera. Był to jedyny produkt tej firmy, sprzedawany również w USA pod nazwą Jupiter ACE 4000.
Niestety firmie nie udało się odnieść sukcesu i zbankrutowała ona w listopadzie 1983.
Po względem technicznym komputer był mieszanką ZX-81 i ZX Spectrum - miał gumową klawiaturę, 3 KB RAM rozszerzalne o maks. 48 KB, pojedynczy tryb tekstowy z semigrafiką i wbudowany głośnik o możliwościach znanych z ZX Spectrum - beeper.
Ze względu na małą dostępność na rynku komputer jest rarytasem kolekcjonerskim. Nie pamiętam, aby pojawił się na Allegro.

1982 - komputer Commodore B128-80 (CBM 610, CBM-II)

To mógł być piękny komputer - dobrze zaprojektowany i ładnie wykonany. Commodore B128-80 (nazywany również C128-80) miał być następcą popularnego modelu PET. Literka B w nazwie oznaczała zastosowania biznesowe, a więc poważne wyzwanie dla firmy. Produkowano też modele z literką P w nazwie - oznaczające zastosowania osobiste
Powstało kilka modeli, w różnych konfiguracjach wzorniczych i sprzętowych. Wszystkie urządzenia z tej serii korzystały z tych samych urządzeń peryferyjnych.
Miały, bo system nie odniósł sukcesu i prawie nikt już dziś o nim nie pamięta. Firma łączyła z komputerami tej serii duże nadzieje; powstało też wiele reklam prezentujących ich planowane opcje, np. instalacja drugiego CPU dla zgodności z MS-DOS i CP/M.
Podczas prezentacji komputerów ogłoszono następujące modele: P500 Professional Computer za 995 USD (nigdy nie wdrożony do produkcji seryjnej) i B700 Business Computer za 2,995 USD. Po kilku miesiącach zaprezentowano model B128 w cenie 1,695 USD. Wówczas zmieniono numerację serii. Model B700 stał się BX256 z płytą procesora 8088 i wbudowanymi dwoma napędami dysków elastycznych (prawdopodobnie nigdy nie wdrożone do produkcji seryjnej ze względu na problemy techniczne z płytą 8088).
Ze względu na problemy techniczne i opóźnienia produkcyjne, komputery sprzedawały się kiepsko, stąd decyzja o ich wycofaniu z rynku w niecały rok od uruchomienia produkcji.
Za to komputery domowe serii VIC-20 i C64 sprzedawały się wyśmienicie, ale to już inna historia ...

Dane techniczne:
CPU: MOS 6509, 2 MHz
RAM: 128K, 256K maks.
Dźwięk: 3 głosy
Grafika: 80 X 25, 2 kolory
OS: BASIC 4.0+ w pamięci ROM

1977 - komputer Tandy Radio Shack 80 (TRS-80) model 1

TRS-80 model 1, był wyprodukowanym w 1977 roku, pierwszym komputerem jednej z najpopularniejszych linii mikrokomputerów domowych firmy Tandy Radio Shack. Pojawił się na rynku w tym samym okresie, co Apple II i Commodore PET, stanowiąc pierwszą serię komputerów domowych z prawdziwego zdarzenia.
W pierwszych miesiącach sprzedano tysiące egzemplarzy, co przekroczyło wszelkie prognozy. Początkowa cena mikrokomputera TRS-80 wynosiła około 600 USD.
Projekt komputera pochodził z wewnętrznego zespołu projektowego firmy Tandy i w miarę rozwoju możliwości technicznych przechodził stopniowe zmiany. Ponieważ możliwości jednostki podstawowej były kiepskie, firma wprowadziła do sprzedaży rozszerzenie, nazwane Expansion Interface, które dawało szereg nowych funkcji: dodatkowe 16 lub 32 KB RAM, złącza dla dwóch pamięci taśmowych, port drukarki, sterownik dysków elastycznych, port szeregowy i zegar czasu rzeczywistego. Wyprodukowano też dyski twarde o pojemnościach 5, 10 i 15 MB. Ich obudowa miała wielkość typowej skrzynki komputera PC mini-tower !
Dyskowy system operacyjny TRS DOS był bardzo kiepskim narzędziem, stąd większość użytkowników wybierała konkurencyjny produkt - NEW DOS, firmy Apparat. Później Tandy naprawiło swoje błędy wprowadzając system LS-DOS z Modelem 4.
Silną stroną komputerów Tandy była doskonała dokumentacja systemu i oprogramowania. Po sukcesie Modelu 1 firma wprowadziła Model 2 jako komputer dla biznesu i Model 3, którego zastosowanie było stricte domowe o który w praktyce był Modelem 1 z rozszerzoną pamięcią i opcjonalnie dwiema stacjami dysków elastycznych.
Inne modele tej długiej serii, były to:
TRS-80 Color Computer, za 400 USD
TRS-80 Pocket Computer, za 230 USD
TRS-80 Model 16
TRS-80 Pocket Computer, Model PC-2, za 280 USD.
TRS-80 Model 100 portable computer, za min. 800 USD
TRS-80 Model 4, za 2000 USD
TRS-80 Model 4P, za 1800 USD
TRS-80 Pocket Computer, Model PC-4, za 70 USD.
TRS-80 Model 2000, z procesorem Intel 80186
TRS-80 Model 12, za jedyne 3200 USD

W roku 1978 tak przedstawiała się tabela cen za komputer TRS-80 i moduły dodatkowe:
4K Level-I 400 USD
16K Level-I 690 USD
4K Level-II 499 USD
16K Level-II 789 USD
12" Video Display 199 USD
CTR-41 Cassette Recorder 49.95 USD
Dodatkowe wyposażenie
16K Memory (RAM) 290 USD
Level-II BASIC (ROM)99 USD
TRS-80 Expansion Interface 299 USD
TRS-80 Line Printer 1299 USD
TRS-80 Screen Printer 599 USD
TRS-80 Mini-Disk (Requires 16K) 499 USD

Dane techniczne:
CPU: Zilog Z80 1.77 MHz
RAM: 4 KB / 16 KB w zależności od modelu (do 48 KB)
VRAM: 1 KB
ROM: 4 KB(Basic Level 1) lub 12 KB (Basic Level 2)
Grafika: tekst - 32 x 16, 64 x 16, wideo - 128 x 48, 2 kolory
Brak dźwięku

1982 - komputer Dragon 32 i Dragon 64

Dragon, były to 8-bitowe komputery firmy Dragon Data Limited, oparte na procesorze Motorola MC6809E i sprzedawane w 2 wariantach: Dragon 32 (wersja podstawowa, 32 KB RAM) i Dragon 64 (64K RAM, port szeregowy, inne mało istotne zmiany). Konstrukcja obydwu była wzorowana na Tandy TRS-80 Coco (Color Computer). Większość urządzeń peryferyjnych firmy Tandy była kompatybilna z Dragonami, lecz ROM i wypoażenie tych komputerów różniły się na tyle, że nie można było mówić o całkowitej zgodności (np. brak w Dragonie portu równoległego i dostosowane układu wideo do standardu PAL).
Komputer był znany w Polsce dzięki publikacji opisu w Młodym techniku. W Wielkiej Brytanii nie wygrał z ZX Spectrum i Commodore C64, gdyż miał mniejsze możliwości graficzne oraz problemy ze standardowym wyświetlaniem małych liter.
Komputer miał jednak również zalety - dużą i solidną obudowę oraz płytę główną o wysokiej jakości wykonania. Jego możliwości obliczeniowe były również lepsze od konkurencji. Jednak rynek w tamtym okresie był zainteresowany przede wszystkim możliwościami graficznymi, a tu było już gorzej.

Dane techniczne:
CPU: Motorola MC6809EP, 0,9 MHz
Koprocesor wideo: Motorola MC-6847 Video Display Generator
RAM: 32 KB (64 KB w Dragon 64)
ROM: 2 x 8 KB lub 16 KB EPROM z Microsoft Extended BASIC
Gradika: tekst - 32 x 16, wideo - kilka trybów, maks: 256 x 192 (2 kolory), paleta 8 kolorów
Dźwięk: 1 kanał, 5 oktaw w Basic-u; 4 kanały, 7 oktaw w assemblerze
Wymiary / waga: 38 x 32.5 x 9.7 cm / 2.1 kg

1983 - komputer Tandy MC 10

Tandy MC 10 (MC - Micro Color) został zaprojektowany jako tania maszyna dla początkujących oraz silny rywal ZX-81 (Timex Sinclair 1000). Był co prawda droższy od rywala, jednak wygrywał z nim w każdej kategorii: pamięci, dźwięku, obrazu, klawiatury.
Firma zapewniła maszynie zbyt małe wsparcie programowe i marketingowe, stąd nie była ona sukcesem komercyjnym. Wbudowany interpreter Basic-a nie wykorzystywał niestety w pełni jej możliwości graficznych, co dodatkowo obniżało jej ocenę u kupujących.

Dane techniczne:
CPU: Motorola 6803 (zgodna z 6800), 0.89 MHz
Koprocesor wideo: Motorola MC 6847
RAM: 4 KB (do 20 KB), 3142 bajtów dostępnych dla użytkownika
ROM: 8 KB (Microcolor Basic)
Grafika: tekst - 32 x 16; wideo - 64 x 32, 8 kolorów (tryb dostępny w Basic), maks. 128 x 192, 2 kolory w języku maszynowym, po rozszerzeniu pamięci do 16 KB - 256 x 192, 2 kolory; paleta kolorów: 9
Dźwięk: beeper
Wymiary/waga: 216 mm x 180 mm x 50mm / 0,8 kg
Cena początkowa: 99.95 funtów (Wielka Brytania, 1983), 119.95 USD (USA), rozszerzenie 16K RAM 49.95 USD

1983 - komputer VTech Laser 200

VTech Laser 200 był wczesnym komputerem 8-bitowym do użytku domowego. Na różnych rynkach był sprzedawany pod innymi markami handlowymi: Salora Fellow (Finlandia), Texet TX8000 (Wielka Brytania) i Dick Smith VZ 200 (Australia).
Jego konstrukcja była częściowo zbliżona do Tandy TRS-80 i oparta na popularnym CPU Z80A oraz pamięci ROM, w której zaszyto język Basic w wersji Microsoft. W założeniu miał on pełnić rolę taniej maszyny dla początkujących, zdolnej do walki z prymatem komputerów Sinclaira. Zamiar ten nie powiódł się. Jednym z powodów była uboga oferta programów, choć na kasetach sprzedawano kilka znanych tytułów: Frogger, Scramble, Space Invaders i Moon Patrol. Tania obudowa i gumowa klawiatura również nie budowały wizerunku solidnego produktu.
Po roku na rynku pojawił się jego następca: VTech Laser 310. Produkcję zakończono w 1985 roku.

Dane techniczne:
CPU:Zilog Z80A, 3.58 MHz
Koprocesor wideo: Motorola 6847
RAM: 2 KB (Laser 200) / 6 KB (Laser 210/ VZ 200 / Salora Fellow); do 64 KB
VRAM: 2 KB
ROM: 16 KB z Microsoft Basic
Grafika: tekst - 32 x 16, 8 kolorów (Mode 0), wideo - 128 x 64, 4 kolory (Mode 1), paleta 8 kolorów
Dźwięk: 1 kanał, 3 oktawy
Cena początkowa: 99 USD

1975 - komputer IBM 5100

IBM Model 5100 był pierwszym mikrokomputerem tej firmy, protoplastą przyszłego IBM PC. Jest też niekiedy określany jako pierwszy komputer przenośnym, chociaż przy masie około 25 kg może to być "lekkie" nadużycie. Stad niekiedy określa się go jako pierwszy samodzielny i w pełni wyposażony komputer w jednej obudowie.
Maszynę zaprojektowano do rozwiązywania skomplikowanych problemów naukowych, nie dla hobbystów i biznesu. IBM 5100 był wynikiem projektu SCAMP, celem którego było stworzenie komputera przenośnego, na którym można uruchomić język programowania wysokiego poziomu. Nazwa projektu SCAMP pochodziła od Special Computer, APL Machine Portable. Dane można było przechowywać na ćwiercalowych napędach taśmowych.
W sprzedaży było 12 modeli, różniących się wyposażeniem i ceną:
16K A1 - $8,975 B1 - $9,975 C1 - $10,975
32K A2 - $11,975 B2 - $12,975 C2 - $13,975
48K A3 - $14,975 B3 - $15,975 C3 - $16,975
64K A4 - $17,975 B4 - $18,975 C4 - $19,975
gdzie: Ax - język programowania APL w zestawie, Bx - Basic w zestawie, Cx - obydwa języki w zestawie

Dane techniczne:
CPU: moduł układowy IBM - 1,9 MHz
RAM: 16 KB do 64 KB
ROM: 32 KB do 64 KB
Grafika: tekst: 64 x 16, brak trybu graficznego wideo, tryb monochromatyczny
Dźwięk: brak
Nośnik: pamięć taśmowa, pojemność 204 KB, DC600

1989 - komputer Atari Portfolio

Każdemu wiernemu użytkownikowi Atari nazwa Portfolio jest dobrze znana. Atari Portfolio to niewielkie, niepozorne urządzenie, kompatybilne z IBM PC, o sporych możliwościach. Kochane przez swoich fanów i nadal popularne na rynku komputerów używanych.
Komputer został zaprojektowany przez firmę Distributed Information Processing of Guildford z Wielkiej Brytanii (DIP) pod nazwą Pocket PC. Firma Atari wykupiła licencję na ten produkt i zaczęła sprzedawać go pod nazwą Portfolio w 1989 roku, jako mobilny komputer PC dla wszystkich potrzebujących mocy PC-ta w kieszeni.
Komputer miał wielkość kasety wideo i mógł działać do 6 tygodni na jednym zestawie baterii. Maleństwo o pieszczotliwej nazwie "PoFo" było chlubą firmy Atari.
Komputer pracował pod systemem DIP-DOS 2.11 (kompatybilnym częściowo z MS-DOS 2.11). Ekran miał rozdzielczość 240x60 pikseli (w trybie tekstowym 40x8 znaków). Komputer miał 128 KB pamięci RAM (rozszerzalnej za pomocą niestandardowych kart do 1 MB), z której część - standardowo 32 KB - przeznaczona była na RAM-dysk C: oraz 256 KB pamięci ROM, w której znajdowały się - oprócz DOS-u - wbudowane aplikacje: edytor tekstów, arkusz kalkulacyjny (kompatybilny z Lotusem 1-2-3 v.1.0), kalendarz z alarmami, kalkulator, książka adresowa i program do wymiany danych ze stacjonarnym PC przez zewnętrzny moduł ze złączem Centronics.
Do komputera jest dostępnych wiele modułów i programów, włącznie z zewnętrzną stacją dyskietek i twardym dyskiem. Nadal jest to wartościowe urządzenie, szczególnie dla osób obeznanych z programowaniem i lubiących niezależność.
Od czasu do czasu ten sympatyczny komputerek można znaleźć na Allegro w atrakcyjnych cenach.

Dane techniczne:
CPU: Intel 80C88, 4.9512 MHz
RAM: 128 KB (do 1 MB)
ROM: 256 KB
Wyświetlacz: Supertwist LCD, monochromatyczny
Dźwięk: beeper
Zasilanie: Peryferia: karty RAM i ROM, napędy zewnętrzne, interfejsy: równoległy i szeregowy

1983 - komputer Acorn Electron

Na zdjęciu Acorn Electron z dodatkowymi modułami rozszerzeń.

Powstanie komputera Acorn Electron jest efektem sukcesu, jaki firma odniosła w Wielkiej Brytanii z modelem BBC, który świetnie sprzedawał się na rynku edukacyjnym, trafiając do szkół. Acorn Electron jest w rzeczywistości okrojonym modelem BBC-B z zachowaną częściową zgodnością programową.
Celem firmy była sprzedaż taniego modelu, dostępnego poniżej 200 funtów, który mógłby zdyskredytować popularność ZX Spectrum. Ten zamiar się nie powiódł.
Brakowało nowego oprogramowania, był też problemy ze specjalizowanym układem ULA, będącym sercem komputera, odpowiedzialnym za obraz, dźwięk i operacje we/wy.
Możliwości graficzne komputera były bardzo kuszące. Był on w stanie wyświetlić 80 kolumn tekstu i grafikę w rozdzielczości do 640 x 256 pikseli przy 2 kolorach.
Nie pomogły dodatkowe akcje promocyjne i wprowadzenie do sprzedaży modułu Plus 1, który rozszerzał Acorn Electron o 2 porty kartridża, gniazdo joysticka, port drukarki Centronics. Powstały też inne rozszerzenia:
- Plus 3 - moduł sprzętowy z dwiema stacjami dysków 3½” z kontrolerem WD1770 i własną pamięcią ROM
- Advanced Plus 3 - kartridż do modułu Plus 1 z kontrolerem stacji dysków oraz możliwością wykorzystania stacji 5¼” z BBC Micro lub stacji 3½” podwójnej gęstości
- Slogger/Elektuur Turbo Board - w założeniu karta miała omijać problemy ze zwalnianiem komputera podczas odwołań układu ULA do pamięci, w praktyce powodowała 2% niezgodność z istniejącym oprogramowaniem i minimalny efekt przyspieszenia. Firma Acorn również projektowała podobne rozwiązanie, gdyż część trybów graficznych w wersji standardowej działało zbyt wolno. Na pomyśle jednak się skończyło.
- Slogger Master RAM Board - karta zwiększała ilość dostępnej pamięci i miała być przydatna w oprogramowaniu użytkowym; później firma dołączała ją do każdego egzemplarza jako wyposażenie promocyjne
- Jafa Systems Mode 7 Display Unit - karta, która włączała w modelu Electron tryb wyświetlania teletekstowy, który miał Acorn BBC Micro, a który bardzo oszczędnie korzystał z pamięci. Korzystało z niego wiele programów dla modelu BBC Micro. Wprowadzono dwa rozwiązania dla trybu 7, z których pierwsze było niezbyt udane.

Komputer był znany praktycznie wyłącznie w Wielkiej Brytanii (niewielkie ilości we Francji i innych krajach). W pewnym momencie był trzecim najlepiej sprzedającym się mikrokomputerem na Wyspach Brytyjskich.

Dane techniczne:
CPU:MOS 6502A, 1 MHz
Koprocesor: specjalizowany układ ULA
RAM: 32 KB
ROM: 32 KB (z rozszerzonym językiem Basic i Assemblerem)
Grafika: tekst - 20 x 32, 40 x 25, 40 x 32, 80 x 25, 80 x 32; wideo - 160 x 256 (4 lub 16 kolorów), 320 x 256 (2 lub 4 kolory), 640 x 256 (2 kolory); paleta 8 kolorów + 8 efektów migotania każdego z nich
Dźwięk: 1 kanał dźwiękowy + 1 kanał białego szumu, 7 oktaw. W praktyce istniała możliwość wirtualnego mapowania 3 kanałów dźwięku za pomocą jednego kanału sprzętowego; wbudowany głośnik
Cena początkowa: 199 funtów (Wielka Brytania, 1983); 2950 FF (Francja, 1984)

1984 - komputer Sinclair QL (Quantum Leap)

Po olbrzymim sukcesie ZX Spectrum na rynku domowym, firma Sinclair podjęła próbę wyprodukowania taniego komputera dla użytkowników profesjonalnych. Zaprezentowany w 1984 model QL na pierwszy rzut oka wydawał się rzeczywiście krokiem milowym w rozwoju firmy. Był to pierwszy domowy komputer oparty na nowoczesnym 16-bitowym Motorola z rozkazami 32-bitowymi. Komputer zaopatrzono w 2 napędy pamięci masowej - Microdrive (kasetki z zapętloną taśmą magnetyczną), wielozadaniowy system operacyjny QDOS i SuperBASIC. W zestawie, razem z komputerem były sprzedawane cztery programy biurowe:
Quill - procesor tekstu
Abacus - arkusz kalkulacyjny
Archive - baza danych
Easel - program graficzny.
Niestety Ql był też pierwszym poważnym błędem Sinclaira. Jego publiczna prezentacja wyprzedziła premierę Apple Macintosh tylko o kilka dni, ale w zamyśle firmy było to ważne wydarzenie marketingowe. Przyspieszona sprzedaż spowodowała, ze wystąpiły niespodziewane problemy - system QDOS i Super Basic zajmowały razem 48 KB i nie mieściły się w pamięci ROM o pojemności 32 KB. Początkowy pomysł by dostarczać BASIC na kasetce Microdrive nie sprawdził się w praktyce, bo nośnik okazał się zbyt zawodny! Dostarczano więc język programowania na kartridżu, a później wlutowany na płycie głównej. Sama pamięć ROM była też pełna błędów, które usunięto dopiero w kolejnych wersjach, mniej więcej rok później. Błędy powodowały niestety zawieszanie komputera i utratę efektów pracy. Istniała też możliwość pracy sieciowej, niestety czysto iluzoryczna. Komputer nie był też tak szybki jak obiecały reklamy. Podawana 32-bitowa wydajność była niewiele lepsza od modeli 8-bitowych, min. w efekcie zastosowania procesora Motorola 68008, będącego zmodyfikowanym układem 68000. Zredukowano w nim liczbę wyprowadzeń (tylko 8 linii danych, 20 linii adresowych; istniała też wersja o 22 liniach), mniej sygnałów sterujących, zachowując zgodność programową.
W sumie ciekawy pomysł został zabity przez pośpiech i dlatego zupełnie nie przyjął się na rynku profesjonalnym.

Dane techniczne
CPU: Motorola MC 68008, 7.5 MHz
Koprocesory: Intel 8049 IPC (RS232, głośnik, dżojstik, klawiatura), Sinclair ZX8301 (peryferia), Sinclair ZX8302 (peryferia)
RAM: 128 KB (do 728 KB), 85 KB wolnej pamięci w BASIC-u
VRAM: 32 KB
ROM: 48 KB (do 64 KB)
Grafika: tekst - 40 x 25, 64 x 25, 85 x 25; wideo - 256 x 256 (8 kolorów), 512 x 256 (4 kolory), maks. 256 kolorów
Dźwięk: 1 kanał, beeper
Nośnik: 2 x microdrive (pojemność nośnika 100 KB)
Cena początkowa: 399 funtów brytyjskich (Wielka Brytania, 1984)

1985 - komputer Atari 800XE

The Atari 800XE był ostatnim modelem 8-bitowym produkowanym przez Atari. W praktyce była to plyta zaczerpnięta z modelu 800XL zamknięta w obudowie identycznej jak 130XE. Był sprzedawany wyłączenie w krajach Europy centralnej i wschodniej, przede wszystkim w Niemczech i w Polsce.
Główną różnicą w stosunku do 800XL był układ FREDDIE, nowy układ zarządzający pamięcią, stosowany również w 65XE i udostępniający adresowanie do 128 KB RAM oraz lepsze współdzielenie pamięci RAM z układem graficznym ANTIC.
Komputer 800XE mógł być łatwo rozszerzony do 128 KB RAM, stosując dwa układy pamięciowe. Na rynku były też modele z klasyczną liczbą układów (8) i inna płytą główną. Układ złączy I/O jest identyczny jak w modelu 130XE. Niektóre z gier, działających wyłącznie na 130XE pracowało również na tym komputerze, choć nie działały już na 800XL.
Życie komputera Atari 800XE było krótkie. Firma przestała go produkować w niecały rok po wprowadzeniu do sprzedaży.

1985 - komputer Atari 65XEP / 65XEM

Ciekawe, prototypowe warianty modelu Atari 65XE, które od wersji podstawowej odróżniały:
- Atari 65XEM (z ang. XE Music) - zastosowano nowy, 8-kanałowy układ dźwiękowy o nazwie AMY. Oficjalna prezentacja modelu miała miejsce podczas letniej edycji targów elektroniki użytkowej CES w Las Vegas w 1985 roku. Nigdy nie trafiło do masowej produkcji podobno z powodu kłopotów z implementacją układu AMY na płycie Atari 65XE oraz z brakiem zdolnych programistów w tym zakresie. Sam układ również nie został później wykorzystany.
- 65XEP (z ang. XE Portable) miało być przenośną wersją komputera 65XE. Maszyna wyposażona była we wbudowaną stację dysków 3.5" 360 KB, malutki, zielony monitor o przekątnej 5 cali, zestaw baterii oraz odłączaną klawiaturę. Planowana cena detaliczna kształtowała się w okolicach 400 dolarów USA. Po raz pierwszy zaprezentowano go na targach CES w 1985 roku. Ten model również nie wszedł do produkcji, choć miał być konkurencją dla modelu Commodore SX-64. Prawdopodobnie komputer istnieje w jednym egzemplarzu.

Dane techniczne:
CPU: MOS 6502C 1.79 MHz
Koprocesory: GTIA (wideo), POKEY (dźwięk, I/O), ANTIC (wideo), FREDDY (pamięć)
RAM: 64 KB
ROM: 24 KB
Grafika: tekst - 5 trybów do 40 x 24, wideo - 11 trybów do 320 x 192
Kolory: wyświetlacz zielony, CRT (65XEP), 16 kolorów w 15 intensywnościach (65XEM)
Dźwięk: 4 kanały, 3.5 oktawy (65XEP), 8 kanałów, 11 oktaw (65XEM)
Cena planowana: poniżej 400 USD (65XEP), poniżej 200 USD (65XEM)

1984 - komputer Unitron 2200 (Niemcy)

Komputer Unitron 2200 to niemiecki klon Apple IIe.
Na klawiaturze komputera opisano komendy i makra bardzo przyspieszające programowanie. Kontroler stacji dysków i własny procesor Z80 zostały wbudowane w celu zapewnienia zgodności z systemem CP/M i były wyposażeniem standardowym. Dokonano również pewnych zmian w oryginalnym ROM-ie Apple.
Więcej informacji o tym komputerze i innych klonach Apple na stronie: http://www.applelogic.org/index.html

Dane techniczne:
CPU: 6502 1 MHz i Z80
RAM: 64 KB
ROM: 24 KB
Grafika: tekst - 40 x 24 / 80 x 24, wideo - 0 x 40-48 (16 kolorów), 280 x 160-192 (6 kolorów), 560 x 160-192 (2 kolory); maksymalnie 16 kolorów
Dźwięk: 1 kanał

1983 - komputer Timex Sinclair 2068

Timex Sinclair 2068 był komputerem osobistym przeznaczonym na rynek amerykański, a jednocześnie ostatnią, piątą wersją komputerów będących efektem współpracy Timex Sinclair. Wersja TS-2068 została wprowadzona na rynek w USA jesienią 1983 r. niedługo przed upadkiem firmy Timex w 1984 roku. Z pewnymi modyfikacjami jego produkcja była kontynuowana przez portugalski oddział Timexa pod zmienioną nazwą: Timex Computer 2068. Polskim odpowiednikiem Timex 2068 był Unipolbrit 2068, składany od 1986 roku.
Był to udoskonalony klon popularnego ZX Spectrum. Maszyna jednak była dużo solidniej wykonana niż ZX Spectrum 48 i pozwalała na nieco wygodniejszą pracę. Komputer był produkowany w srebrnym i czarnym wydaniu, został wyposażone w twardą klawiaturę z elektrycznej maszyny do pisania Brother EP-20. Układ klawiszy pozostał prawie niezmieniony. W obudowie znalazło się również miejsce na przydatny przycisk Reset i
gniazdo Kempston dla dżojstika. Ponadto miał rozszerzoną pamięć ROM o 8 KB, 4 różne tryby graficzne, jak również popularny układ dźwiękowy AY-3-8912. Były to bardzo korzystne zmiany, wpływające jednak na zgodność z ZX Spectrum.
W celu uniknięcia komplikacji programowych, istniała możliwość przejścia do trybu ZX Spectrum, po zastosowaniu kartridża wsuwanego w gniazdo umieszczone pod klapką w prawej części mikrokomputera. Bez emulatora działało około 7% oryginalnego oprogramowania. Z nim osiągnięto 97% zgodność programową. Pozostałe 3% wynikało z innej konstrukcji sprzętowej.

Dane techniczne:
CPU: Z80A, 3.58 Mhz
RAM: 48 KB
ROM: 24 KB (16 KB + 8 KB Exrom)
Grafika: tekst - 32 x 24, wideo - 256 x 192, 512 x 192, 16 kolorów na ekranie (z ograniczeniami)
Dźwięk: AY-3-8912 (taki sam jak w nowszych wydaniach ZX Spectrum z pamięcią 128 KB)
Cena początkowa: 200 USD (USA, 1983)

1990 - komputer Amstrad 464 / 6128 Plus (+)

Te modele Amstrada były następcami popularnej serii CPC - 464/664/6128. Amstrad próbował wydłużyć życie swoich 8-bitowych maszyn, które przegrywały konkurencję z konkurentami o klasę lepszymi (Amiga i Atari ST).
Amstrad wykonał kilka ważnych modyfikacji w konstrukcji elektrycznej, dlatego model
CPC 6128 Plus był w 95% zgodny z CPC 6128 (w systemach AMSDOS iCP/M 3.0).
Daodano kilka nowych funkcji sprzętowych: scrolling, zwiększona paleta kolorów, port kartridża, nowa klawiatura, inna obsługa układu dźwiękowego. To jednak nie pomogło w sukcesie rynkowym.
Adaptacją tych modeli była konsola GX 4000, która korzystała z tych samych programów, jednak wyłącznie w wersjach kartridżowych. Ona także nie przyjęła się na rynku.
W Polsce są to konstrukcje rzadkie, przez to poszukiwane przez hobbistów i kolekcjonerów.

Dane techniczne:
CPU: Zilog Z80A, 4 MHz
RAM: w 6128 plus: 128 KB, w 464 plus: 64 KB
ROM: 32 KB
Wideo: tekst - 20 x 25 w 16 kolorach, 40 x 25 w 4 kolorach, 80 x 25 w 2 kolorach; grafika - 160 x 200 w 16 kolorach, 320 x 200 w 4 kolorach, 640 x 200 w 2 kolorach; łącznie maks. 31 kolorów(16 + 15 dla spritów) z palety 4096
Dźwięk: 3 kanały stereo, 8 oktaw +1 generator szumu
OS: AMSDOS, CP/M 2.2 and CP/M +
Cena początkowa: CPC-6128 plus : cz-b. - 455 funtów (1990), kolor - 608 funtów (1990)

1979 (1982) - komputer Atari 400, Atari 800

Atari 400 i 800 były pierwszymi komputerami domowymi wykorzystującymi specjalizowane koprocesory do obsługi funkcji graficznych, podobnie jak w późniejszych modelach innego producenta: Commodore 64 i Amiga (zarówno Atari 400/800 jak Amiga zostały zaprojektowane przez Jaya Minera).
Miały wiele trybów graficznych, dużą paletę kolorów i dobre parametry dźwięku. Modele 400 i 800 różniły się następującymi elementami:
- klawiaturą (membranowa i normalna)
- liczą gniazd kartridży (1 kontra 2)
- pamięcią RAM (16 KB kontra 48 KB)
Pierwsza wersja Atari 400 miała tylko 8 KB pamięci RAM, co szybko poprawiono.
Atari 400 miał w firmie nazwę kodową "Candy".
Wielu użytkowników skarżyło się na kiepską jakość klawiatury w modelu 400, stąd na rynku pojawiło się wiele rozszerzeń sprzętowych zastępujących ją. Producent wyposażył zresztą porty dżojstika w komunikację dwukierunkową, dzięki czemu była możliwość sterowania komputerem urządzeń zewnętrznych.
Komputer miał dobry układ dźwiękowy POKEY. Dzięki niemu można było również realizować syntezę głodu. Sam układ uczestniczył również do generowania sygnałów dla potrzeb pamięci masowych.
Komputer był protoplastą słynnej rodziny XL i XE. Na Allegro można nabyć sprawne egzemplarze w cenie kilkuset złotych, choć o takie w stanie idealnym jest trudno.

Dane techniczne:

CPU: 6502, 1.79 Mhz
Koprocesory: ANTIC (wideo), CTIA / GTIA (wideo), POKEY (dźwięk, I/O), PIA 6810 (I/O)
RAM: 8 KB lub później 16 KB
ROM: 10 KB
Grafika: tekst 40 x 25, kilka trybów graficznych, maks: 320 x 192, 16 kolorów w 8 poziomach intensywności (lub 16 z układem GTIA zamiast CTIA)
Dźwięk, 4 kanały, 3.5 oktawy
SOUND 4 voices, 3.5 octaves
System: 400/800 OS w pamięci ROM
Cena poczatkowa: 500 USD (USA)

1983 - komputer Timex Sinclair 1500

Timex Sinclair 1500, to komputer osobisty będący rozbudowaną wersją komputera Timex Sinclair 1000 (TS-1000). Istotną różnicą w stosunku do wersji TS-1000 jest zmieniony wygląd obudowy, który przypomina ZX Spectrum, będąc jednak srebrnego koloru oraz powiększona ilość pamięci RAM.
Dla niewtajemniczonych Timex Sinclair 1500 to Sinclair ZX-81 w nowej obudowie z 16 KB pamięci RAM.
Komputer ZX-81 sprzedawany w USA nosił nazwę TS-1000 (z 2 KB RAM zamiast 1 KB w oryginalnym modelu). Ponieważ jego sprzedaż zaczęła spadać, a na horyzoncie pojawiło się już ZX Spectrum (w USA miało być sprzedawane jako TS-2000, ale skończyło się na fazie przedprodukcyjnej), trzeba było jakoś upchnąć klientom przestarzały produkt. Dlatego zwiększono fabrycznie pamięć i dodano lepszą klawiaturę od ZX Spectrum, dzięki czemu pozbyto się dwóch najczęstszych problemów użytkowników. Obudowa została pomalowana dla odróżnienia od dawcy na kolor srebrny, pozostawiono w niej nawet miejsce na głośniczek, choć ZX-81 nie obsługiwał dźwięku !
Dokładając rozszerzenie 16 KB z oryginalnego ZX-81 mogliśmy się cieszyć Timex-em 1500 z 32 KB pamięci RAM - pełen odjazd.
Były jednak drobne zmiany w stosunku do ZX-81:
- poprawiono ROM
- można było wykorzystać wyłącznie rozszerzenie pamięci 16 KB RAM pack (1016)
- pojawił się wybór kanału w modulatorze - 2 lub 3
- płyta główna została fabrycznie wyposażona w pamięć 16 KB, wszystkie układy pozbawiono podstawek
Mimo starań producenta komputer sprzedawał się kiepsko. Był przestarzały i miał silnego konkurenta - Commodore 64.

Dane techniczne:
CPU: Zilog Z80A, 3.5 MHz
RAM: 16 KB
ROM: 8 KB
Grafika: 32 x 24 (tekst), 64 x 44 (semigrafika), 2 kolory
Brak dźwięku
Wymiary: 23 x 14,4 x 3 cm / 0,55 kg
Cena: 79.95 USD (USA, 1983)

1975 - komputer Compucolor 1 8001 / 8051

Compucolor 1 był pierwszym na świecie komputerem, produkcji amerykańskiej, ze zintegrowanym z kolorowym ekranem CRT. Kineskop zapewniał doskonałe parametry dzięki częstotliwości odświeżania 75 Hz. Komputer był wyposażony w zewnętrzną pamięć taśmową w zamkniętej pętli, ośmiościeżkową, o pojemności całkowitej 1 MB i prędkości transferu 600 znaków/sekundę. System był rozszerzalny o dodatkową pamięć ROM i RAM. Oprogramowanie można było tworzyć dzięki wbudowanemu interpreterowi BASIC-a, zawierającemu też instrukcje graficzne. Jako wyposażenie dodatkowe było dostępne pióro świetlne, a komputer mógł też wyświetlać grafikę wektorową w formie linii.
Jedyną różnica między modelami 8001 i 8051 był rozmiar wbudowanego ekranu.
Compucolor 1 (I) został zastąpiony modelem 2 (II), sprzedawanym przez Intelligent Systems Corp.

Dane techniczne:

CPU: Intel 8080
RAM: 8 KB rozszerzalna do 24 KB
VRAM: 8 KB
ROM: 11 KB rozszerzalna do 33 KB
Grafika: tekst - 48 linii po 80 znaków, wideo - 160 x 192 punktów, 8 kolorów
Cena: 2750 USD (maj 1977)

1983 - komputer Atari 1400 XL i 1450 XLD

Atari 1400 XL ma takie same podstawowe dane techniczne jak Atari 800/600 XL, za wyjątkiem kilku nowych cech:
- nowy układ FREDDY zastąpił dotychczasowe układy dyskretne i TTL do realizacji zarządzania pamięcią
- wbudowany syntetyzer dźwięku (Votrax SC-01)
- wbudowany modem (zgodny z Bell 103, 300 bodów)
- interpreter BASIC-a na kartridżu
W praktyce była to rozszerzona wersja komputerów Atari 600 XL and 800 XL, w pełni z nimi zgodna programowo i sprzętowo
Komputer nie znalazł się w sprzedaży, a istniejące egzemplarze są prototypami.
Maszyna funkcjonowała też w mediach pod innymi nazwami: Atari A1201, Atari 1200 XLD i Atari 1200 XLT.
Innym modelem zaanonsowanym w tym samym czasie był Atari 1450 XLD.
Różnił się on od modelu 1400 XL:
- inną obudową
- kontrolerem równoległym stacji dysków (znacznie szybsza praca niż interfejsu SIO)
- wbudowanymi: jedną lub dwoma stacjami dysków 5 1/4"
Ze względu na problemy z prawidłową pracą interfejsu równoległego model ten nie znalazł się nigdy w sprzedaży.

1982 - komputer Atari 1200 XL

Pierwszy model w nowej linii XL (skrót od eXtended Line), we wczesnych fazach projektu zwany kolejno Z800 i Sweet16.
Wprowadzeniem modelu 1200XL Atari próbowało stać się czołowym producentem komputerów 8-bitowych. 1200 XL pozwalał na uruchamiania większości programów napisanych dla poprzednich modeli - 400 i 800. Zbudowany był na bazie udoskonalonej wersji procesora Mostek 6502 - 6502C i wyposażony w pełne 64 KB pamięci RAM. Pozostawiono jedno złącze dla kartridży (pozostałe były niepotrzebne ze względu na rozbudowaną pamięć) oraz 2 wejścia dla manipulatorów. Dodatkowo 1200XL miał 4 programowane klawisze funkcyjne oraz klawisz HELP, wbudowane programy diagnostyczne oraz demonstracje graficzne w pamięci ROM, i bardzo dobrą klawiaturę (najlepszą wśród rodziny komputerów Atari. Nie miał niestety wbudowanego interpretera BASIC-a, jednak był on dostępny na kartridżu. System operacyjny został powiększony do 16 KB i był to znany z późniejszych modeli XL OS, jednak tu występował z pewnymi błędami i brakami.
Największe wady tego komputera, to dość duża niekompatybilność z programami dla małego Atari (rozwiązana częściowo poprzez translator dołączany później na dysku i dostępny w sprzedaży po 5 USD) oraz nowy port kartridży, utrudniający korzystanie ze starszych produkcji.
W Polsce komputer jest rarytasem kolekcjonerskim, bardzo rzadko goszczącym na Allegro. Łatwiej kupić sprawną maszynę na e-bay. Komputer był oficjalnie sprzedawany jedynie przez 4 miesiące i to wyłącznie na rynku amerykańskim i niedostępny w Europie.
Paradoksalnie wprowadzenie modelu 1200XL spowodowało znaczny wzrost sprzedaży starszego modelu Atari 800. Użytkownicy bali się kupić nowy komputer, aby nie mieć problemów z oprogramowaniem.
Atari wkrótce wprowadziło do sprzedaży modele 600XL i 800 XL, aby zatrzeć złe wrażenie na kupujących. Nowe modele były tańsze w produkcji, w pełni kompatybilne z całym oprogramowaniem, choć jakość ich wykonania była już nieco niższa.

Dane techniczne:
CPU: MOS 6502C, 1.79 MHz
Koprocesory: GTIA (wideo, sprity), POKEY (dźwięk, I/O), ANTIC (wideo)
RAM: 64 KB
ROM: 16 KB (8 KB Basic na kartridżu)
Grafika: tekst - 5 trybów maks. 40 x 24, min 20 x 12; grafika - 12 trybów, maks. 320 x 192 w 2 kolorach, maks. 16 kolorów w 16 odcieniach
Dźwięk: 4 kanały, 3.5 oktawy

1992 - konsola Sega Wondermega

Konsola Wondermega została wypuszczona w 1992 roku jako wspólny projekt Sega i JVC (X'Eye). W praktyce była ona połączeniem Mega Drive i Mega CD, ale z dodaną funkcją karaoke i poprawionym DSP i wyjściem dźwiękowym. Razem z konsolą sprzedawano 4 gry i aplikację wykorzystującą karaoke. Do konsoli można było podłączyć dwa mikrofony i zrobić fajną zabawę ze znajomymi.
W 1993 roku wypuszczono pakiet WonderMIDI, pozwalający na podłączenie do konsoli klawiatury muzycznej, służącej do nauki gry na pianinie. W tym samym roku na rynku pojawiła się zmieniona wersja systemu, przede wszystkim pod kątem redukcji kosztów.
Redukcja kosztów była potrzebna, bo konsola była droga (ponad 600 USD na początku sprzedaży). Ponieważ na półkach sklepowych były jeszcze dostępne normalne Segi Mega Drive / Genesis, dlatego zainteresowanie podobną i do tego niezbyt tanią konsola, było niewielkie. Za to obecnie konsola jest rarytasem kolekcjonerskim, szczególnie w wersji sygnowanej przez JVC i Victor.

Dane techniczne:
CPU: 2x Motorola 68000; 1x 12.5 MHz, 1x 7.6 MHz
Koprocesor: 3.5 MHz Zilog Z80
RAM: 832 KB
VRAM: 64 KB
ROM: 128 KB
Grafika 320x224, paleta 512 kolorów, 64 jednocześnie na ekranie
Dźwięk: Yamaha YM2612 6 kanałów FM, 4 kanały PSG, układ JVC DSP 1-bitowy DAC
Nośniki: kartridże i płyty CD

1999 - konsola WonderSwan

Zdjęcie dzięki serwisowi: http://www.theoldcomputer.com/

WonderSwan to przenośna konsola stworzona przez Bandai. Wydana została w 1999 roku w Japonii. System stworzył Gunpei Yokoia - ojciec Nintendo Game Boy oraz japońska firma Bandai. W założeniach WonderSwan miał konkurować z przenośnymi konsolami Neo Geo Pocket Color oraz Nintendo Game Boy Color. Cele projektanta były proste - niska cena i małe zużycie energii. Pan Yokoi zginął w wypadku samochodowym zanim finalna wersja konsoli ujrzała światło dzienne.
Monochromatycznego Wonderswana zastąpiono nieco później Wonderswanem Color (2000 rok). Niektóre gry WonderSwan Color były kompatybilne z wcześniejszą wersją konsoli, choć większość była wydawana specyficznie na nową platformę (inna zasada współpracy z procesorem graficznym). Wiele gier należało do nurtu anime i było specyficzne dla rynku japońskiego.
Wonderswan był dostępny w dziesięciu różnych wersjach kolorowych, można było na nim grać trzymając sprzęt poziomo lub pionowo. Poza brakiem koloru w wersji pierwotne, konsola była znakomicie zaprojektowana. Szkoda, że nie odniosła sukcesów poza Japonią. Produkcję wersji kolorowej zakończono w 2003 roku.

Dane techniczne:
CPU: 16-bitowy SPGY-1001 (specjalna wersja procesora NEC V30 MZ zgodnego z linią x86), 3.072 MHz
RAM: 16 KB
ROM: 1 KB EEPROM - zapisy stanu gier
Grafika: wyświetlacz FSTN LCD, rozdzielczość 224 x 144 mono, 8 odcieni szarości
Dźwięk: 4 kanały stereo, próbkowanie 4/8 bitowe, wbudowany głośnik mono
Wymiary/masa: 74.3 mm x 121 mm x 24.3 mm / 110 g
Nośniki: kartridże do 16 Mb z pamięcią zapisu
Zasilanie: 1 bateria AA, czas pracy do 30 godzin !
Cena: 4800 jenów (Japonia, 1999)

1982 - konsola Vectrex

Konsola Vectrex była 8-bitowym systemem gier wideo, zaprojektowanym przez Western Technologies/Smith Engineering. Była produkowana, na podstawie licencji, przez General Consumer Electric (GCE), a następnie przez Milton Bradley Company, po zakupieniu przez nią GCE. Rynkowy koniec konsoli nastąpił w 1984 roku. W ciągu 3 lat produkcji cena rynkowa spadła ze 199 USD do 100 USD.
W przeciwieństwie do innych konsol z tego okresu, Vectrex był wyposażony w zintegrowany monitor cz-b w orientacji pionowej i operował grafiką wektorową.
Aby uatrakcyjnić rozrywkę producenci dołączali do gier plastikowe nakładki zawierające kolorowe elementy tła i ewentualnie statyczne grafiki ekranowe, które można było zamocować na monitorze i uzyskać efekt koloru na ekranie. Były to rozwiązania stosowane w dużych automatach do gier.
W konsoli standardowo wbudowano grę Minestorm, klona Asteroids. Dodatkowo można było kupić pióro świetlne i okulary 3D. Wersja japońska konsoli miała nazwę Bandai Vectrex Kousokusen. Gra Minestorm zasłynęła z błędu na 13 poziomie, który uniemożliwiał grę. W niektórych konsolach błąd ten powodował dziwne zachowania wyświetlacza. Firma zareagowała na skargi użytkowników i wypuściła poprawioną grę na kartridżu, który jest obecnie uznawany za rarytas kolekcjonerski, gdyż był dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników, którzy złożyli reklamację.
Użytkownicy pierwszych serii produkcyjnych często skarżyli się na intensywne dźwięki z głośnika konsoli, związane z zakłóceniami indukowanymi w obwodzie audio z nieekranowanej sekcji monitora CRT.
O niektórych niezwykłych cechach konsoli może świadczyć fakt, ze nadal są programowane i produkowane gry do niej, oczywiście przez grupy hobbystów.

Dane techniczne:
CPU: Motorola 68A09, 1.6 MHz
RAM: 1K x 4-bity 2114 (dwa układy)
ROM: 8K x 8-bitów 2363
Grafika: wektorowa, wbudowany monitor cz-b 9" Samsung, 2 kolory, symulacja barw poprzez plastikowe nakładki na ekran
Dźwięk: układ General Instrument AY-3-8912
Waga: 7,5 kg
Nośniki gier: kartridże, ponad 30 oficjalnych gier

1984 - konsola Yeno Super Cassette Vision

Konsola Yeno Super Cassette Vision została zaprezentowana w 1984 roku, jako sukcesor systemu EPOCH Cassette Vision w Japonii. Była sprzedawana głównie ze Francji przez firmę ITMC. Na system powstało około 30 gier, głównie produkcji japońskiej. Na skutek silnej konkurencji ze strony NES/Famicom konsolę szybko wycofano z rynku. Sprzedaż konsoli była podobno tak słaba, że nie została ujawniona, a dziś jest ona białym krukiem dla zbieraczy europejskich.
Na rynku angielskim do konsoli było dostępnych maks. 16 gier.
W 1985 roku Epoch zadecydował o sprzedaży wersji limitowanej konsoli: Lady Cassette Vision. Konsola w kolorze różowym była wyposażona w grę Milky Princess i dżojstiki o taki samej barwie.

Dane techniczne:
CPU: PD7801G (klon Z80), 4 MHz
koprocesory: EPOCH TV-1 (wideo), UPD1771C (dźwięk)
RAM: 128 bajtów
VRAM: 2 KB * 2 + 2 KB + 16 bajtów
ROM: 4 KB
Grafika: 309*246, 16 kolorów, 128 sprajtów
Dźwięk: 1 kanał 8-bitów
Nośnik: kartridż z możliwością zapisu stanu gry (niektóre) i edycji poziomów gry (niektóre)
Cena początkowa: około 105 Euro (Francja)

1983 - konsola Casio PV-1000

Bardzo rzadki i mało znany system. W latach 80-tych Casio wypuściło 2 systemy: PV-1000 i PV-2000 (z klawiaturą), bardzo podobne sprzętowo, ale niezgodne ze sobą ze względu na różne architektury.
Na konsolę powstało zaledwie 15 tytułów gier (przeniesionych z rodziny MSX), w tym słynne pozycje: Pooyan, Amidar, Tutankhamon i Dig-Dug. Jakość grafiki jest porównywalna z systemem Colecovision.
W tym samym roku Casio rozpoczęło również sprzedaż 2 innych systemów: PV-7 i PV-16, które były pełnymi komputerami zgodnymi z japońskim systemem MSX. Prawdopodobnie PV-1000 i PV-2000 również należały do tej rodziców tej rodziny, ale z pewnymi zmianami systemowymi u ich dzieci PV-7 i PV-16.
Poza Japonią system był bardzo rzadki (prywatny import), a dzisiejsze ceny na e-bay sięgają kilkaset dolarów !!! Na rodzimym Allegro jeszcze takiej konsoli nie widziałem.

Dane techniczne:
CPU: D780C-1 (Z80A), 3.579 MHz
koprocesor: D65010G031 (grafika i dźwięk)
RAM: 2 KB + 1 KB (generator znaków)
brak pamięci ROM
Grafika: 256 x 192, 8 kolorów, 32 sprajty
Dźwięk: generator 3-kanałowy
Gry: Basic + maks. 15 gier
Cena początkowa: 14,800 jenów (Japonia, 1983)