Ten podzespół komputera przetrwał kilka technologicznych rewolucji. Mowa, oczywiście, o twardych dyskach, których zasada działania niewiele zmieniła się od momentu ich powstania.
Protoplastą współczesnego dysku twardego była pamięć bębnowa. W 1956 roku zadebiutował profesjonalny dysk IBM RAMAC 350 (ang. Random Access Method of Accounting and Control), wykorzystujący pięćdziesiąt talerzy o 24-calowej średnicy. Do zapisu i odczytu służyły dwie głowice, przymocowane do ramion, które zapewniały dostęp do miejsc znajdujących się bliżej i dalej od osi obrotu. Całość była duża i ciężka i miała pojemność zaledwie 5 MB.
IBM przedstawił prototyp pamięci dyskowej typu Winchester o pojemności 5 MB w 1973 roku. Dyski miały średnicę zaledwie 5,25 cala. Niezwykle krótki czas dostępu do danych uzyskano przez bardzo dużą prędkość obrotów (10000 obr/min) i unoszącą się na poduszce powietrznej głowicę.
Właściwie nazwa Winchester dotyczy pamięci dyskowej IBM 3340. Oznaczenie "3340" ktoś bystry skojarzył z kalibrem szybkostrzelnego karabinu Winchestera z czasów podboju Dzikiego Zachodu - 33 to kaliber, a 40 to wagomiar pocisku (40 kul z funta ołowiu).
W stosunku do wcześniejszych rozwiązań, w dysku Winchester wprowadzono kilka nowatorskich zmian. Silnik krokowy, napędzający dotąd głowice odczytu i zapisu, zastąpiono rozwiązaniem z cewką, przypominającym układ magnetodynamiczny stosowany w głośnikach. Równie ważne było wprowadzenie systemu korekcji błędów, który pozwalał na używanie talerzy z niewielkimi nieprawidłowościami na powierzchni.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz