1982 - konsola Atari 5200

Atari 5200 Supersystem - konsola gier wideo wprowadzona do sprzedaży w 1982 r. przez Atari. Została stworzona, aby rywalizować z Mattel Intellivision, ale wkrótce po wydaniu 5200 rywalizowała również z Colecovision. Była ona bardziej zaawansowana technologicznie i opłacalna cenowo niż jakakolwiek dostępna wówczas konsola.
Na etapie prototypu Atari 5200 nazwano "Atari Video System X - Advanced Video Computer System", a nazwa kodowa brzmiała "Pam - Personal Arcade Machine".
Ogólnie rzecz biorąc była to konsolowa wersja Atari 400/800/XL/XE - wyposażona w ANTIC, POKEY i GTIA, ale różniła się od nich mapą pamięci. Zamknięta w nowoczesnym opakowaniu miała być hitem i pogromcą konkurencji. Grafika w konsoli prześcigała o kilka miesięcy tą którą proponowały inne firmy w swych konsolach. Niestety - największym minusem nowej konsolki był brak kompatybilności wstecz z jej poprzednikiem. Taka sytuacja zmusiła firmę to zaprojektowania osobnego interfejsu, adaptera, o nazwie VCS, który pozwalał uruchamiać gry z konsoli Atari 2600. Ciekawostką były nowe analogowe joysticki (CX52), które niestety okazały się zbyt trudne w użyciu i bardzo nietrwałe. Za to pomysł z automatycznym przełącznikiem RF był bardzo dobry i zastosowany w przyszłości przez innych producentów, np. Segę.
Atari 5200 była sprzedawana w dwóch wersjach: z dwoma lub czterema portami joysticków. Adapter do kartridży z Atari 2600 (CX55) działał tylko z wersją z dwoma portami joysticków.
Niestety 5200 nie zyskała nawet zbliżonej popularności do swojej poprzedniczki - na słabą sprzedaż wpływ miały wspomniane wcześniej kontrolery, a także znacznie mniejsza biblioteka gier (na którą składały się często reedycje znanych już pozycji z 2600 i stosunkowo mało nowych gier wykorzystujących w pełni możliwości konsoli). Kolejnym problemem był brak kompatybilności ze starymi kartridżami, co było jednym z powodów rozpoczęcia przez Atari prac nad konsolą 7800.
Konsola była też duża i nieporęczna. W dziwny sposób rozwiązano kwestie zasilania, a adapter Atari 2600 włożony w slot konsoli sprawiał, że całość była monstrualna. Nawet kartridże, zaprojektowane na konsolę 5200, były dwa razy większe od tych dla Atari 2600 i Atari 400/800. Podobno miało to wyrobić u potencjalnych klientów oraz użytkowników wrażenie: "większy produkt - obszerniejsza i lepsza gra".

Dane techniczne:
CPU: specjalna wersja 6502C @ 1.79 MHz (inny niż 65c02).
2 dodatkowe chipy VLSI
rozdzielczość maks: 320×192, 16 (z 256) kolorów w każdej linii. Dzięki przerwaniom możliwe wyświetlenie wszystkich 256 kolorów jednocześnie.
grafika: ANTIC iGTIA
dźwięk: 4-kanały, układ POKEY (wykonujący też inne zadania)
RAM: 16 KB
ROM: 32 KB ROM dla kartridży + przełączanie banków pamięci, 2 KB BIOS systemowy
wymiary: 13" x 15" x 4.25"

1981 - rosyjski komputer równoległy PS-2000

Powstaje rosyjski superkomputer o przetwarzaniu równoległym PS-2000. Miał on 64 procesory 24-bitowe, umożliwiające wykonywanie do 200 milionów operacji na sekundę. Źródła amerykańskie podają wyprodukowaną liczbę około 200 sztuk PS-2000, w praktyce było ich prawdopodobnie tylko kilka. Część rozwiązań zastosowano nieco później w maszynach serii Elbrus (12 mln. operacji/s; 10 procesorów).

1982 - płyta CD schodzi pod strzechy

Płyta kompaktowa została opracowana wspólnie przez koncerny Philips i Sony pod koniec lat 70., a jej premiera odbyła się w fabryce w Langenhagen 17 sierpnia 1982, która należała wówczas do Philipsa. W Europie premiera sklepowa odbyła się w styczniu 1983 r. Już na początku lat 70-tych Philips wynalazł płytę Laserdisc, która umożliwiła cyfrowy zapis obrazu z optycznym odczytem danych, co było w ówczesnych czasach przełomem w reprodukcji obrazu. Parę lat później konstruktorzy Philipsa wpadli na pomysł użycia tego samego rozwiązania do zapisu danych muzycznych
Dyski CD-ROM mogą przechowywać 74 lub 80 minut dźwięku wysokiej jakości (w zależności od rodzaju użytego dysku) lub do 650 MB (dysk 74-minutowy) lub 700 MB (dysk 80-minutowy) danych. Dane lub dźwięk są zapisywane na jednej stronie dysku wykonanego z tworzywa o średnicy 120 mm i grubości 1,2 mm.
Pierwszą płytą, która pojawiła się w wersji CD była "The Visitors" grupy ABBA - inne źródła podają, że "52nd Street" Billy Joela, natomiast pierwszym materiałem opublikowanym na nośniku CD w Polsce (w 1989 roku) była płyta "Spokojnie" zespołu Kult o symbolu Polton CDPL-001.
Początkowo koncern Sony postulował, by średnica płyty wynosiła 12-cali (czyli tyle samo co w przypadku płyty gramofonowej), lecz gdy okazało się, że na tak dużej płycie zmieściłoby się 12 godzin muzyki, postanowiono tę średnicę zmniejszyć. Do dziś żywa jest opowieść, że to austriacki dyrygent Herbert von Karajan przekonał wynalazców CD, by zwiększyli jej pojemność do 74 minut, aby można było na jednym krążku zmieścić całą IX symfonię Beethovena. Zaprzeczył temu później współwynalazca systemu, Kees Immink.
Każdy, kto miał przyjemność obcowania z urządzeniami Philipsa pierwszej serii wie, że są to odtwarzacze niby niewielkie, ale mimo to zbudowane bardzo solidnie, ciężkie – cd100, 101, 104 ważą ponad 5kg. Wszystkie elementy zamocowane są na stabilnej, masywnej odlewanej z aluminium platformie. Napęd cdm0/cdm1, była to jednostka z głowica laserową pracującą w polu magnetycznym. Pierwszy napęd był całkowicie wykonany z aluminium, wielokrotnie cięższy od współczesnych napędów – waga ok. 600 g. Według danych Philipsa napęd cdm0/1 jest niezniszczalny, chyba, że zostanie uszkodzony mechanicznie. Przetwornik TDA1540, to pierwszy 14-bitowy konsumencki przetwornik na świecie. TDA1540 jest układem monofonicznym – w Philipsie CD 100 użyto 2 szt.
Compact Disc był pierwszym cyfrowym urządzeniem, które masowo trafiło do prywatnych domów. Jednak płyta CD miała też swoje wady. Audiofile narzekali na zbyt suchy, cyfrowy dźwięk. Sam nośnik okazał mniej trwały niż na początku zakładano i płytę łatwo było zniszczyć zarysowując ją zbyt mocno. Płyty były też zbyt duże do urządzeń przenośnych. W rezultacie nigdy nie zastąpiły do końca przenośnych odtwarzaczy kasetowych, a obednie przegrały z odtwarzaczami mp3/mp4.

1980 - Sinclair wprowadzana na rynek ZX-80

Brytyjska firma Sinclair wyprodukowała najsławniejszy w Europie mikrokomputer domowy dostępny na każdą kieszeń - ZX-80. po raz pierwszy sprzęt pokazano na wystawie komputerowej w Wembley.
Komputer miał procesor NEC 780-C z zegarem 3,25 MHz, 1KB pamięci RAM, rozszerzalnej zewnętrznie do 16KB, oraz 4KB pamięci ROM. Wyjście wideo RF do telewizora umożliwiało wyświetlanie 24 wierszy po 32 znaki monochromatycznego tekstu.
Programy można było zapisywać na standardowej kasecie audio.
Urządzenie to zaprojektował Jim Westwood. Komendy języka BASIC nie były wpisywane tylko wybierane za pomocą kombinacji przycisków - podobnie jak funkcje w naukowym kalkulatorze. Był on popularny wśród hobbystów komputerowych jako narzędzie edukacyjne do nauki informatyki. Maszyna była promowana w jednym z ogłoszeń jako urządzenie mogące sterować nawet elektrownią atomową ;-)
Mimo słabej grafiki i braku jakiegokolwiek generatora dźwięku, mikrokomputer był bardzo tanim i dobrym urządzeniem treningowym dla wielu adeptów nowej dziedziny jaką była wówczas informatyka. Odbiornik TV podłączało się przez wejście RF - generator obrazu użyty w ZX80 miał minimalną część sprzętową i do działania wykorzystywał sztuczki programowe. W rezultacie ZX80 potrafił generować obraz tylko gdy nic nie robił - np czekał na naciśnięcie klawisza. Uruchomienie programu powodowało że ekran gasł, aż do jego zakończenia. Ten problem częściowo rozwiązano w modelu ZX81.
Następcą ZX-80 był komputer ZX-81, bardzo do niego zbliżony możliwościami, choć tańszy. Dostępny był upgrade (w cenie 20% realnego ZX-81) do ZX-81 składający się z 8 kB ROM, nakładki na klawiaturę i instrukcji z ZX-81.
Komputer miał obudowę z białego, delikatnego tworzywa. Była ona wyjątkowo nietrwała.
Sprzedaż ZX-80 osiągnęła 50,000 szt., jednak z powodu bardzo nietrwałej konstrukcji i częstym awariom z powodu przegrzania, sprawne komputery są dziś bardzo rzadkie i posiadają dużą wartość kolekcjonerską.

Dane techniczne

Producent Sinclair (Wielka Brytania)
Rok produkcji 1980
CPU NEC 780-C
RAM 1 kB (901 bajtów dostępnych, rozszerzalna do 16 KB)
ROM 4 kB
Porty we/wy szyna Z80, magnetofon, TV
Zasilanie zewnętrzny zasilacz (9V DC, 600 mA)
Wymiary/waga 167 x 175 x 40 mm / 350g
Język Sinclair BASIC
Tryb tekstowy 32 x 24 (2 linie zarezerwowane na wiadomości systemowe i komendy)
Tryb graficzny 64 x 44 (2 kolory) - semigrafika
Dźwięk brak

1977 - powstaje Apple

Firma Apple Computer Inc. została założona w 1977 roku przez dwóch studentów: Steva Jobs'a oraz Steva Woźniaka. Swój pierwszy komputer zrobili w garażu 1976 roku. Apple I - bo tak nazwali swoją pierwszą konstrukcję, tego samego roku trafił do sprzedaży w 10 sieciach handlowych USA.W odróżnieniu od innych ówczesnych komputerów przeznaczonych dla hobbystów, które były sprzedawane w formie "zrób to sam", Apple I był sprzedawany już w pełni złożony – na jego PCB zamontowanych było około 30 różnego typu układów scalonych. Aby jednak uzyskać w pełni funkcjonalny komputer, jego użytkownicy musieli jeszcze dodać obudowę, zasilacz, klawiaturę i monitor. Apple I był pierwszym powszechnie dostępnym komputerem korzystającym z klawiatury i monitora.

Specyfikacja:
* Procesor: MOS Technology 6502 taktowany zegarem ok. 1 MHz
* Pamięć 4 KB RAM z możliwością rozszerzenia do 8 KB bezpośrednio na "płycie głównej" lub przy wykorzystaniu produktów innych firm aż do 48 KB
* Grafika: 1 KB Vram umożliwiający tryb tekstowy 40 kolumn na 24 wiersze

1981 - mamy pierwszego "oryginalnego" IBM PC

Historia PC-eta jest stosunkowo krótka, choć jak na warunki rozwoju techniki bardzo dłuuuga. Gdy powstawał - zakładano, że da się sprzedać góra dwa tysiące sztuk. Teraz PC jest standardem w dziedzinie komputerów osobistych na całym świecie.

Ale cofnijmy się najpierw o 100 lat.
W USA, według konstytucji, co 10 lat ma być wykonywany powszechny spis ludności. Ponieważ populacja kraju rośnie, pod koniec XIX wieku spodziewano się, że ten planowany na rok 1890, nie zostanie skończony w ciągu dekady. Rząd Stanów Zjednoczonych postanowił znaleźć sposób na przyspieszenie całego procesu. Zorganizowano konkurs na urządzenie, które tego dokona. Wygrał go Herman Hollerith ze swoją maszyną tabulacyjną. Służyła ona do wprowadzania, sortowania i podliczania danych i wykorzystywała do tego celu dziurkowane karty. Dzięki urządzeniu wyniki spisu udało się opracować w ciągu niecałych 3 lat. Hollerith dzięki swojemu wynalazkowi stał się sławny i bogaty. Założył w roku 1896 firmę Tabulating Machine Company, która po połączeniu z kilkoma innymi stworzyła International Business Machines, czyli po prostu IBM.

Ten zam IBM po niemal 100 latach istnienia...
W nowojorskim hotelu Astoria 12 sierpnia 1981 roku odbyła się premiera pierwszego komputera osobistego firmy IBM. Ociężały moloch, myślący przede wszystkim o dużych systemach, zdołał opracować i wdrożyć projekt PC w ciągu zaledwie 12 miesięcy. Ojcem sukcesu był, tragicznie zmarły w 1985 roku, Philip "Don" Estridge. Wprawdzie prace rozpoczął William Lowe, ale w grudniu 1980 roku szefem laboratorium został Estridge. Postanowił on skorzystać w projektowanej maszynie z ogólnodostępnych części. początkowo miało być sprzedane 1000 sztuk mikrokomputera. Nikt w IBM nie wierzył, że to maleństwo to "komputer na serio". System operacyjny do nowego komputera napisała mała firma Microsoft z Seattle, własność 25-latka Billa Gatesa. Współpraca między gigantem IBM a Microsoftem, złożonym młodych ludzi, nie była łatwa. Dwunastka inżynierów z IBM i Microsoftu wywiązała się z zadania w przewidzianym terminie. Po prostu przerobili istniejący system CP/M, trochę dodali od siebie i praca była wykonana. Dla tysiąca sztuk nie warto było się męczyć bardziej. W podstawowej wersji z sierpnia 1981 roku IBM PC miał 16 kilobajtów (16 kB) pamięci RAM, nie miał twardego dysku, a dyskietka 5,25" miała ogromną pojemność 180 kB i była jednostronna. Monitor wyświetlał tylko dwa kolory - biały i czarny. W opcji można było nabyć magnetofon. Cudo to kosztowało co najmniej 2880 dolarów.
IBM PC nie był pierwszym komputerem na rynku, ani też najlepszym. Firma Apple, której komputery sprzedawały się wtedy świetnie, głównie dzięki sensownym rozwiązaniom technicznym (wkładasz dyskietkę a komputer sam czyta jej zawartość) oraz arkuszowi kalkulacyjnemu VisiCalc, przywitała PC-ta w "The Wall Street Journall" całostronicowym ogłoszeniem: "Witamy IBM. Poważnie." Jednak już po czterech latach dział PC-tów przyniósł firmie IBM 4,5 mld dolarów i zatrudniał 10 tysięcy osób. Dzięki prowadzonej przez IBM polityce udostępniania innym firmom licencji na produkcję podobnych maszyn, IBM ustanowił standard przemysłowy. Wykreował też wiele fortun, w tym największą, należącą do szefa Microsoftu, Billa Gatesa.

Pierwszy IBM PC - model 5150 był tak naprawdę drugim podejściem IBM - pierwsze, model 5100 z 1975 roku był zbyt drogi (minimum 10 tys. USD) i niefunkcjonalny (obudowa walizkowa, miniaturowy ekran cz-b, pamięć taśmowa).

Parametry:
PC - Model 5150
IBM BASIC (Microsoft BASIC-80 w pamięci ROM)
klawiatura: 83 klawisze + 10 funkcyjnych
procesor: 8088
zegar: 4.77 MHz
koprocesor: 8087 (bardzo kosztowna opcja)
RAM: 64 KB (pierwsze egzemplarze 16 KB), 256 KB max. (później 640 KB max.)
ROM: 64 KB
tryb tekstowy: 40 or 80 znaków x 25 linii
tryb graficzny: MDA - standard (2 kolory)lub CGA 320 x 200 / 640 x 200 maks 4 kolory z ośmiu (droga opcja)
wbudowany głośnik - beeper
wymiary: 50.8(S) x 40.6(G) x 14(W) cm
porty: 5x 8 bit ISA, monitor, Centronics, magnetofon
napędy: stacja 160 KB 5.25''
system: MS-DOS, CP/M-86, USCD Pascal
pobór mocy: 63.5W
cena w Wielkiej Brytanii: Ł1736 (1 FDD, monitor cz-b, 1983)

Ciekawostki:
IBM PC dysponował głośnikiem. Dzięki niemu, generując programowo falę prostokątną, komputer mógł wydawać z siebie proste dźwięki, tzw. "piknięcia". PC 5150 dysponował zaledwie jednym kanałem, w którym możliwe było generowanie owych piknięć bez możliwości regulacji głośności. Zdolni programiści, pomimo iż dostali w swoje ręce bardzo prymitywną zabawkę, dążyli do wyciśnięcia z niej znacznie więcej. Udało im się nawet zmusić "PC Speaker" do odtwarzania zapisanych w formie cyfrowej próbek dźwięku.

Świnka - skarbonka

Nowy gadżet wymyślono dla dzieci, aby wyczulić je na sprawy związane z poborem prądu i nauczyć racjonalnego korzystania z energii elektrycznej.
Urządzenie przypomina poczciwą świnkę – skarbonkę, z małym jednak wyjątkiem: jest to urządzenie posiadające wtyczkę do gniazdka elektrycznego.
Dziecko podłącza ogonek świnki do sieci zasilania, do ryjka natomiast podłącza urządzenie, z którego chce korzystać, np. laptopa. Wrzuca do skarbonki monetę, i od tej chwili przez 30 minut może cieszyć się działającym urządzeniem. Po półgodzinie dopływ prądu jest odcinany. Idea działania i wykonanie gadżetu są jak najbardziej godne uznania, zwłaszcza, że świnkę - skarbonkę wykonano z surowców pochodzących z recyklingu i nadających się do powtórnego przetworzenia.
Ciekawe czy taki gadżet spodoba się naszym milusińskim.

1978 - mikroprocesor 8086, czyli narodziny peceta

Na rynku pojawił się mikroprocesor Intel 8086 (mający aż 29000 tranzystorów). Obsługiwał magistrale ośmiobitowe, ale architektura wewnętrzna była szesnastobitowa z 24. bitową szyną adresową, dzięki czemu mógł korzystać z 1 MB pamięci i współpracować z tanimi peryferiami. Był taktowany początkowo częstotliwością 4,77 MHz (późniejsze wersje - 8, 10, a nawet 12 MHz).
W komputerach IBM PC można było, w celu zwiększenia szybkości wykonywania operacji arytmetycznych, zainstalować dodatkowy koprocesor 8087.
Początkowa cena wynosiła aż 360 USD.
Gdy w maju 1976 roku rozpoczynały się prace nad 8086, szefowie Intela nie przypuszczali, że wywrą one tak olbrzymie wpływ na cały świat IT. Były one bowiem traktowane jako przejściowy projekt. Firma pokładała wówczas swoje największe nadzieje w zupełnie różnym od 8086 i znacznie bardziej zaawansowanym układzie 8800 (trafił później na rynek jako iAPX 432). Pozycja firmy została zagrożona przez przedsiębiorstwo Zilog, założone przez byłych inżynierów Intela. W lipcu 1976 roku Zilog wypuścił na rynek procesor Z80, który szybko zdobył rynek mikroprocesorów średniej klasy. Z80 był klonem intelowskiego 8080 - układu, który rozpoczął epokę komputerów osobistych.
Wybór 8086 dla IBM PC sprawił, że Intel wyrósł na światowego potentata w dziedzinie mikroprocesorów.
Wkrótce komputery zgodne z IBM PC opanowały świat.

1976 - narodziny superkomputera Cray 1

Seymour Cray, ojciec superkomputerów Cray urodził się w 1925 roku w Chippewa Falls, Wisconsin. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się w 1951 roku, kiedy to dostał posadę w firmie Electronic Research Associates (ERA), znanej z projektowania pierwszych komputerów. Początkowo młody Cray pracował nad pierwszym, przeznaczonym dla naukowców, komputerem 1101. Zaledwie po półtora roku pracy w ERA, Cray był uważany za eksperta w dziedzinie technologii cyfrowej. Jego kolejnym projektem było opracowanie nowego komputera 1103. W 1957 roku Seymour Cray, wraz z czterema innymi inżynierami, opuścił Electronic Research Associates by stworzyć swoją własną firmę Control Data Corporation. W roku 1960, w wieku 34 lat, powszechnie uważany jako geniusz w dziedzinie wysoko wydajnych systemów komputerowych, ukończył projekt komputera Control Data 1604. Natychmiast rozpoczął prace nad kolejną maszyną - CDC 6600, która uzyskała tytuł SUPERKOMPUTERA. Zestaw instrukcji procesora, w który wyposażony był CDC 6600, stanowił podwaliny pod dzisiejszą technologię RISC. Następcą CDC 6600 był dużo szybszy CDC 7600. Ostatnim superkomputerem z serii CDC był CDC 8600. Cray rozpoczął nad nim pracę w 1968 roku. Projektant przewidział, że przekształcenie sekwencyjnego komputera w pełni współbieżny system da bardzo dobry rezultat. Zaowocowało to faktem posiadania przez CDC 8600 4 procesorów i jednej pamięci dzielonej. Cray pokładał nadzieje w systemach równoległych oraz wieloprocesorach wyposażonych w możliwość operacji wektorowych. Urzeczywistnieniem tych wizji stał się superkomputer CRAY-1.
Pierwszy egzemplarz Cray-1 został zainstalowany w Los Alamos National Laboratory w 1976. National Center for Atmospheric Research (NCAR) stał się pierwszym oficjalnym klientem Cray Research's w lipcu 1977, system kosztował 8.86 miliona USD (7.9 miliona USD za komputer plus 1 milion USD za system dyskowy). Komputer zakupiony przez NCAR został wycofany z eksploatacji w styczniu 1989. Na świecie zostało sprzedanych około 80 komputerów Cray-1, kosztujących od 5 do 8 milionów USD.
Komputer Cray-1A wraz z freonowym systemem chłodzenia ważył 5,5 tony. Komputer wykorzystywał procesor wektorowy i zawierał 200 000 specjalizowanych układów ECL. CRAY-1A posiadał 12,5-nanosekundowy okres zegara (80 MHz), 8 rejestrów wektorowych zawierających po 64 słowa, oraz 1 milion 64-bitowych słów szybkiej pamięci (8 MB RAM). Mógł wykonywać ponad 80 milionów operacji zmiennopozycyjnych na sekundę (80 MFLOPS). W późniejszym okresie ustanowił rekord szybkości na poziomie 133 MFLOPS. Skonfigurowany z 1 milionem słów RAM, maszyna i jej systemy zasilające pobierały około 115 kW mocy; systemy chłodzące oraz pamięć dyskowa podwajały tą liczbę.
Moc obliczeniowa komputera Cray-1 znalazła uznanie w oczach odbiorców dużych mocy obliczeniowych i Cray-1 szybko zdominował rynek. W 1978 na świecie było tylko 12 "nie-Crayowych" instalacji komputerów wektorowych: 1 Illiac IV z procesorem macierzowym, 7 komputerów TI ASC oraz 4 egzemplarze CDC STAR 100.

1976 - mikroprocesor RCA-1802 i konsola RCA Studio II

Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku procesorem najczęściej wykorzystywanym do budowy kosmicznych komputerów był 8-bitowy układ RCA-1802 (zwany tez CDP1802, RCA COSMAC).
Procesor RCA-1802 pojawił się na rynku już w 1976 roku (projekt w 1974). Mikroprocesor był typu RISC. RISC (Reduced Instruction Set Computers) to nazwa architektury mikroprocesorów która została przedstawiona pod koniec lat 70. w teoretycznych pracach na uniwersytecie Berkeley oraz w wynikach badań Johna Cocke z Thomas J. Watson Research Center. Ówczesne proste procesory (budowane w architekturze CISC) charakteryzowały się bardzo rozbudowaną listą rozkazów, ale jak wykazały badania tylko nieliczna ich część była wykorzystywane w statystycznym programie. Okazało się np. że ponad 50% rozkazów w kodzie to zwykłe przypisania (zapis zawartości rejestru do pamięci i odwrotnie). Ponadto badania wykazały, że podczas działania programu ok. 26-45% wykonywanych instrukcji to instrukcje wywołania podprocedur lub instrukcje obsługujące pętle, ok. 13-15% to wspomniane przypisania, 7-21% to instrukcje warunkowe, natomiast reszta to tylko 1-3%.
Niezwykle prosty i odporny RCA-1802, a zarazem dość szybki, był przeznaczony dla urządzeń lotniczych i kosmicznych oraz gier video. Wersja specjalna, wykonana na podłożu szafirowym (SOS - Semiconductor On Sapphire) często latała w kosmos. Znalazł się on m.in. na pokładach Galileo i Magellan. Jego atutem był niski pobór mocy, a także zwiększona odporność na promieniowanie kosmiczne i skutki wyładowań elektrostatycznych.

Firma RCA wypuściła też konsolę RCA Studio II, posiadała prostą czarno-białą grafikę. Padami były klawiatury numeryczne z cyframi od 0-9. Na konsolę wyprodukowano 15 gier: 5 wbudowanych w system i 10 na osobnych kartridżach.

Gry wbudowane w konsolę:
# Bowling
# Doodles
# Freeway
# Math
# Patterns

Gry na kartridżach:
# Baseball
# Biorhythm
# Blackjack
# Fun with Numbers
# Gunfighter / Moonship Battle
# Spacewar
# Speedway / Tag
# Tennis / Squash
# TV Schoolhouse I

Po 9 miesiącach na rynku pojawiło się Atari 2600, które skazało czarno-białą konsolę RCA na szybkie zniknięcie z rynku.

Dane techniczne:
# CPU - RCA 1802 o prędkości 1,78 MHz
# RAM – 512 bajtów
# ROM – 2 KB
# koprocesor - CDP1861 wspomagający wyświetlanie grafiki
# Dźwięk – pojedynczy kanał

1974 - Intel 8080, Motorola 6800 i Altair

Intel uruchomił seryjną produkcję udanego ośmiobitowego mikroprocesora 8080. Układ zawierał 6000 tranzystorów i był taktowany sygnałem do 2 MHz. Na ten mikroprocesor czekał już pierwszy domowy mikrokomputer, Altair 8800 (prod. MITS), sprzedawany w postaci zestawu do samodzielnego montażu.
Prawie jednocześnie Motorola wypuściła podobny, acz znacznie sprawniejszy, mikroprocesor typu 6800. Procesor ten przyjął się w zastosowaniach profesjonalnych równie dobrze, jak w mikrokomputerach domowych i sterownikach sprzętu powszechnego użytku. Mikroprocesor miał 78 instrukcji, włącznie z nieudokomentowaną instrukcją testu szyny HCF (Halt and Catch Fire). Model ten został zastąpiony modelami Motorola 6801 i Motorola 6803. Na projekcie tym był oparty MOS6502, ale miał o jeden rejestr danych mniej i o jeden rejestr indeksowy więcej.
8080 był rozszerzeniem konstrukcji 8 bitowego mikroprocesora i8008, z którym był zgodny w asemblerowych programach źródłowych, tak samo jak 16 bitowy i8086 i wszystkie procesory wywodzące się z niego był zgodny z procesorem 8080 na poziomie asemblerowego kodu źródłowego.
Wymagał dwóch pomocniczych układów scalonych, do skonstruowania pracującego układu.
Charakterystyka
* słowo 8-bitowe
* 72 instrukcje
* bezpośrednie adresowanie pamięci o pojemności do 64 KB
* arytmetyka dwójkowa i dziesiętna kodowana dwójkowo (BCD)
* 8 rejestrów programowych dostępnych dla programisty
* cykl pracy 2μs, wymuszany przez 2-fazowy zegar zewnętrzny
* częstotliwość zegara 2-3 MHz (podstawowy cykl rozkazowy - 4 takty)
* 3 napięcia zasilające: +5V, +12V, -5V
* ubogi zestaw trybów adresowania i nieuporządkowana lista rozkazów
* konieczność stosowania dodatkowych układów: zegar i sterownik systemu

Firma Zilog wyprodukowała mikroprocesor Z80 - zgodny z procesorem 8080 oraz będący jego udoskonaleniem. Z80 powstał na fali entuzjazmu wywołanego przez mikroprocesor Intel 8080. Wtedy to grupa pracowników Intela odeszła od firmy, by założyć własne przedsiębiorstwo o nazwie ZiLOG. W nowej firmie opracowano projekt mikroprocesora opartego na Intel 8080. Nowy układ o nazwie Z80 wszedł do sprzedaży w lipcu 1976 roku i natychmiast szturmem zdobył rynek.
W Polsce pod koniec lat 70. zakłady półprzewodnikowe CEMI produkowały mikroprocesor o nazwie MCY7880 w pełni zgodny z 8080 oraz dodatkowe układy wspomagające zgodne z układami Intela.

ALTAIR 8800 był zestawem komputerowym do własnoręcznego montażu, opracowany pod koniec 1974 r. w firmie Micro Instrumentation and Telemetry Systems (skrót MITS, z założycielem Edem Robertsem).
Zestaw, kosztujący 400 USD, zawierał 8-bitowy mikroprocesor Intel 8080. Jeden z założycieli MITS, Ed Roberts, zdołał umówić się z Intelem, że będzie kupował od nich procesory 8080 w cenie 75 dolarów za sztukę. "Klasyczna" wersja CPU kosztowała wtedy 360 dolarów. Taka umowa opłaciła się jednak Intelowi, gdyż dostarczał on MITS wyłącznie układy z uszkodzoną obudową (ale działające normalnie).
Ogłoszenie o nowoczesnym komputerze Altair pojawiło się w piśmie Popular Electronics w styczniu 1975 roku. Komputer momentalnie zyskał olbrzymią popularność. Aby przełamać zastój w interesach, MITS musiał sprzedać 200 maszyn w przeciągu roku - tymczasem tylko w ciągu pierwszego miesiąca od publikacji do firmy przyszły tysiące zamówień!
W 1975 został uzupełniony o napisany przez malutką wówczas firmę Billa Gatesa i Paula Allena interpreter Microsoft MBasic, znany też jako Altair BASIC. W odróżnieniu od dzisiejszych komputerów Altair nie posiadał klawiatury i monitora. Jego obsługa odbywała się poprzez przełączniki z przedniej części komputera. Firma zdołała sprzedać ok. 10 tys. egzemplarzy zestawu, co było wielkim sukcesem rynkowym. Maszyna ta jest dziś uznawana jako pierwszy komputer osobisty.
Altair 8800 posiadał duże możliwości rozbudowy np. kości pamięci RAM 1, 2, 4, 16 kB oraz możliwość podłączenia magnetofonu jako pamięci masowej a później dyskietek.
Mimo swej technicznej niedoskonałości Altair 8800 wymieniany jest jako urządzenie, które zainicjowało rewolucję komputerów osobistych. Na miano to zasługuje choćby dlatego, że spełniał pragnienie posiadania „prywatnego mózgu elektronowego”. Wcześniej dostęp do komputerów i ich zdolności obliczeniowych mieli tylko przedstawiciele establishmentu: wojska, agencji rządowych, banków, instytutów naukowych.
Twórca MITS Ed Roberts sprzedał firmę w 1977 roku i został miejskim lekarzem. Produkcja komputera Altair została wstrzymana po dwóch latach.
MITS został wykupiony przez Pertec Computer Corp. w maju 1977 r. (w tym roku MITS wypracował obrót 13 mln dolarów). Częste zmiany nazwy, kierownictwa i strategii rynkowej odbiły się negatywnie na sprzedaży. Pertec chciał od systemów dla hobbystów przejść do zastosowań biznesowych i wypuścił MITS 300/25 Small Business System (model 8800b z podsystemem napędu dyskietek o oznaczeniu 3202) oraz MITS 300/55 (zawierający ponadto 14-calowy twardy dysk Pertec DC-3000). Sytuacja na rynku była już jednak dla Perteca niekorzystna, pojawiały się inne, atrakcyjniejsze konstrukcje, oparte mniej lub bardziej na wzorcu Altaira. Firma zaprzestała produkować komputery z rodziny Altair w lipcu 1978.
Istniała również wersja MITS Altair 680 wyposażona w procesor Motorola 6800, która nie zdobyła jednak większej popularności.

Nowa globalna obsesja przyczyną choroby

Coraz więcej ludzi na świecie ogarniętych jest obsesją na punkcie ekologii. Okazuje się, że od ekologii można się uzależnić, tak samo, jak od narkotyków czy alkoholu.
Niedawno pojawiła się nowa jednostka chorobowa: karboreksja, czyli obsesja na punkcie ekologii. Karborektycy chcą żyć w sposób maksymalnie ekologiczny. Nawet, gdyby oznaczało to korzystanie przez cały rok z jednego worka foliowego. Skrajni karborektycy potrzebują fachowej pomocy - tak jak uzależnieni od używek.
W Polsce nie ma jeszcze danych, które określałyby liczbę uzależnionych od ekologii. Natomiast w USA co dwudziestego Amerykanina da się określić jako karborektyka. Karboreksja byłaby wyniszczającą organizm chorobą, która polegałaby na obsesyjnym usuwaniu z otoczenia wszystkiego, co nie jest ekologiczne i maksymalnym ograniczaniu emisji CO2 , aż do granic absurdu, czyli aż do momentu, gdy wszystko, co człowiek do tej pory osiągnął w dziedzinie technologii, wydaje nieekologiczne. Ale są i tacy, co twierdzą, że karboreksja to nic innego, jak radykalna forma troski o dobro środowiska naturalnego. I nie widzą niczego złego w ograniczaniu zużycia energii, wody i innych dóbr. Pod warunkiem, że działania, które nie szkodzą naturze, jednocześnie nie będą szkodzić człowiekowi.

Oczyszczacze powietrza

Nietypową konstrukcję wymyślili projektanci z kalifornijskiej firmy Nektar. Miałyby to być wysokościowce będące jednocześnie olbrzymimi filtrami powietrza. Konstrukcję nazwano CO2 Scraper. Takie wysokościowce należałoby budować w bezpośrednim sąsiedztwie zakładów przemysłowych. W części górnej wieżowca rósłby las, którego zadaniem byłoby uwalnianie powietrza z zanieczyszczeń wydostających się z fabryk. Poniżej drzew znajdowałaby się część z wbudowanymi wiatrakami. Turbiny napędzane siłą wiatru generowałyby prąd elektryczny, zasilający oświetlenie "zagajnika" - aby fotosynteza mogła przebiegać również w nocy, oraz pompy, których zadaniem byłoby dostarczanie roślinom wody. Na dachu wieżowca ulokowano zbiorniki na deszczówkę. Skrzydła rozpostarte po bokach leśnej enklawy wysokościowej powodowałyby, że do zielonego filtra dostawałoby się więcej zanieczyszczonego powietrza.

Projekt śmiały na dziś, ale kto wie, czy nie przypomnimy sobie o nim już niedługo...

1973 - cud techniki - dysk Winchester

Ten podzespół komputera przetrwał kilka technologicznych rewolucji. Mowa, oczywiście, o twardych dyskach, których zasada działania niewiele zmieniła się od momentu ich powstania.
Protoplastą współczesnego dysku twardego była pamięć bębnowa. W 1956 roku zadebiutował profesjonalny dysk IBM RAMAC 350 (ang. Random Access Method of Accounting and Control), wykorzystujący pięćdziesiąt talerzy o 24-calowej średnicy. Do zapisu i odczytu służyły dwie głowice, przymocowane do ramion, które zapewniały dostęp do miejsc znajdujących się bliżej i dalej od osi obrotu. Całość była duża i ciężka i miała pojemność zaledwie 5 MB.
IBM przedstawił prototyp pamięci dyskowej typu Winchester o pojemności 5 MB w 1973 roku. Dyski miały średnicę zaledwie 5,25 cala. Niezwykle krótki czas dostępu do danych uzyskano przez bardzo dużą prędkość obrotów (10000 obr/min) i unoszącą się na poduszce powietrznej głowicę.
Właściwie nazwa Winchester dotyczy pamięci dyskowej IBM 3340. Oznaczenie "3340" ktoś bystry skojarzył z kalibrem szybkostrzelnego karabinu Winchestera z czasów podboju Dzikiego Zachodu - 33 to kaliber, a 40 to wagomiar pocisku (40 kul z funta ołowiu).
W stosunku do wcześniejszych rozwiązań, w dysku Winchester wprowadzono kilka nowatorskich zmian. Silnik krokowy, napędzający dotąd głowice odczytu i zapisu, zastąpiono rozwiązaniem z cewką, przypominającym układ magnetodynamiczny stosowany w głośnikach. Równie ważne było wprowadzenie systemu korekcji błędów, który pozwalał na używanie talerzy z niewielkimi nieprawidłowościami na powierzchni.

1973 - jest pierwszy komputer osobisty

W laboratoriach Xerox PARC (Palo Alto Research Center) opracowano komputer o nazwie Alto, uważany za pierwszy komputer osobisty.
Miał on 16-bitowy procesor (zbudowany z kilkunastu oddzielnych układów scalonych), 128 KB RAM, monochromatyczny monitor graficzny o rozdzielczości 606x808 punktów, dysk twardy, stację 8-calowych dyskietek, klawiaturę i łącze sieciowe. Alto był maszyną zbyt nowoczesną na swoje czasy i drogą w produkcji. Był przeznaczony wyłącznie do użytku profesjonalnego i testowego.
System Xerox Alto był pierwszym systemem zawierającym w sobie wszystkie elementy nowoczesnego interfejsu graficznego użytkownika. Alto zaprojektowano jako względnie mały, lecz o dużej mocy obliczeniowej, biurowy komputer osobisty z możliwością graficznej prezentacji informacji oraz z ułatwieniami we współdzieleniu danych. Został również zaprojektowany do wykorzystywania drukarek laserowych, nad którymi także prowadzono prace rozwojowe w firmie Xerox.
Z uwagi na dużą moc przetwarzania danych (pamiętajmy, iż były to lata 70-te ubiegłego wieku) oraz możliwości graficzne systemy Xerox Alto stosowano do różnych celów badawczych z dziedziny relacji człowiek-komputer oraz użycia komputera.
Długo przed Doom-em gra MazeWar dla tego systemu była pierwszą, w pełni trójwymiarową, sieciową grą FPP (First Player Perspective - gra, w której widzimy otoczenie oczami kierowanej postaci) z trybem multiplayer (może grać jednocześnie kilku graczy). Pierwotnie napisano ją dla komputera Imlac (maszyny z grafiką wektorową), a następnie przekonwertowano do Alto.
Ciekawostką komputera był fakt zastosowania monitora ekranowego w układzie pionowym.
Dla systemu Alto dostępne było kilka środowisk programowania. Języki systemowe obejmowały BCPL oraz MESA. To były języki bardzo niskiego poziomu, nawet do takiego punktu, w którym każdy z nich wykorzystywał własny mikrokod dla procesora.
Zwykli klienci z innowacji, które pojawiły się w Alto mogli skorzystać dopiero kilka lat później, gdy Xerox zaprezentował komputer o nazwie 8010 Star Information System.

Zielony zegarek

Samowystarczalna roślina pokazująca nam godzinę, to dobry początek na wykorzystywanie różnego rodzaju energii w dzisiejszym świecie. Koncept Francesco Castiglione Morelli i Tommaso Ceschi to unikalny pomysł na samowystarczalny zegarek. Doświadczenie to przeprowadzono umieszczając w ziemi rosnącą trawę w plastikowej obudowie o wymiarach 15×8x4cm . Na potrzeby rosnących roślin nie są potrzebne żadne specjalne nawozy, wystarczy kilka kropel zwykłej wody od czasu do czasu i trochę słońca, a wytworzy się pomiędzy trawą a ziemią wytwarza się wystarczająco dużo energii do zasilania małego zegarka.

Pochłaniacz węgla z perydotytów

W rejonie Omanu naukowcy odkryli wielkie złoża węglanów, które prawdopodobnie powstały w wyniku oddziaływania węgla zawartego w atmosferze ze skałami zwanymi perydotytami. Sugestie są takie, że perydotyty działają jak gąbka pochłaniająca węgiel z atmosfery i w ten sposób powstaje jednolita skała węglanowa. Z tego też powodu przypuszczalnie można by perydotyty wykorzystać jako pochłaniacze węgla, który znalazł się w atmosferze. To z kolei obniżyłoby ilość CO2, a tym samym osłabiłoby efekt cieplarniany. Uważa się że z perydotytu zbudowany jest górny płaszcz Ziemi. W Polsce przeobrażone perydotyty - serpentynity występują na Dolnym Śląsku. Jeżeli badania potwierdzą przypuszczenia naukowców, w przyszłości będzie możliwe wykorzystanie perydotytów jako materiału obniżającego CO2 w atmosferze.

1971 - mamy pierwszy mikroprocesor i ekran LCD

W tym roku powstał pierwszy mikroprocesor, czterobitowy Intel 4004. Zawierał 2300 tranzystorów i był taktowany zegarem 108 kHz. Mniejszy od paznokcia układ (nazwa mikroprocesor została wprowadzona później), miał moc obliczeniową równą mocy ENIAC-a uważanego za pierwszy komputer elektroniczny. Zbudowany w 1946 roku ENIAC zawierał 18 000 lamp elektronowych i zajmował objętość 85 m3. Układ 4004 wykonywał 60 000 operacji na sekundę, co dziś wydaje się wynikiem marnym, lecz wówczas było to rozwiązanie rewolucyjne. Jego moc obliczeniowa wystarczała do przenośnych kalkulatorów.
Pierwszy mikroprocesor firmy Intel strzegą dwa patenty: patent nr 3,821,715, System Pamięci dla Wieloukładowego Komputera wydany dla Teda Hoffa, Stana Mazora oraz Federico Faggina; patent nr 3,753,011, regulowane źródło zasilania, dwutabilny układ wydany dla Federico Faggina.
Wkrótce po układzie 4004 Intel wprowadził mikroprocesor 8008, który przetwarzał osiem bitów informacji naraz, dwukrotnie więcej niż 4004; miał też 2x szybszy zegar 200 kHz. Oba układy otworzyły dla wyrobów Intela nowe rynki zbytu. Pierwsze wagi cyfrowe w sklepach - mikrokomputer zamieniał wagę na cenę i sterował drukarką paragonów, system sygnalizacji świetlnej na ulicach - mógł teraz wykrywać czekające pojazdy i dzięki temu lepiej sterować ruchem. Nowy układ zrewolucjonizował wszystko - od instrumentów medycznych do restauracji fast food, systemu rezerwacji biletów lotniczych oraz dystrybutorów na stacjach benzynowych, nie licząc gier elektronicznych i automatów do gry.
Dwadzieścia pięć lat temu technologia produkcji była stosunkowo prosta. Pomieszczenia produkcyjne przypominały manufakturę, z wiszącymi wszędzie wężami, drutami, przewodami i innymi urządzeniami - coś w rodzaju półprzewodnikowego odpowiednika samolotu braci Wright. W tym czasie była to nowoczesna produkcja na poziomie światowym, ale na dzisiejsze standardy był to niewiarygodny prymityw.
Większość prac wykonywana była ręcznie. Robotnicy szczypcami ładowali płytki krzemowe, z których wycinane są układy, na kwarcowe "łódki", potem wpychali łódki do rozgrzanego do czerwoności pieca. Wtedy operatorzy zaczynali ręcznie otwierać i zamykać różne zawory, aby poddać płytki działaniu różnych gazów przez określony czas. Według Gerry'ego Parkera, wiceprezesa i szefa Technology and Manufacturing Group, w procesie tym było ogromnie dużo możliwości popełnienia błędów. Wiele płytek po wyjęciu z pieca wyglądało jak przesmażone frytki.
Warto obejrzeć stare programy Sonda z serii - czynnik SI, w których autorzy pokazali filmy ilustrujące produkcję układów. Nic dziwnego, że były one bardzo drogie i trudno dostępne. Przed układami scalonymi była jeszcze długa droga rozwoju.

W szwajcarskiej firmie Brown - Boveri (obecnie ABB) zbudowano pierwszy wyświetlacz ciekłokrystaliczny (Liquid Crystal Display - LCD). Ciekły kryształ jest przeźroczystą cieczą, której cząsteczki pod wpływem pola elektrycznego tworzą rodzaj siatki krystalicznej, powodującą polaryzację światła przechodzącego przez ciecz. Jeśli światło jest już spolaryzowane w kierunku prostopadłym do polaryzacji, powodowanej przez ciekły kryształ, obszar do którego przyłożono pole elektryczne będzie widziany jako nieprzezroczysty. Wyświetlacze ciekłokrystaliczne potrzebują bardzo małej mocy (rzędu mikrowatów na centymetr kwadratowy), co korzystnie wpływa na zmniejszenie zużycia energii w urządzeniach przenośnych.
Jedną z wad wyświetlaczy LCD jest to, iż potrzebują one skomplikowanego układu zasilającego ich elektrody. Do sterowania układami LCD służy cała gama układów scalonych serii ICL, wykonanych w technologii CMOS i zasilanych głównie napięciem 9V. Układy serii ICL często są rozbudowanymi przetwornikami A/C, gdzie napięcie lub inna wielkość przetworzona na napięcie jest transformowana na odpowiednią wielkość cyfrową widoczną na wyświetlaczu. Układy ICL to podstawa wszelkiego rodzaju termometrów, gdzie temperatura została zamieniona na odpowiednie napięcie, następnie to napięcie zostało przetworzone na wielkość cyfrową i zostało wyświetlone na wyświetlaczu.

1969 - jest patent na mikroprocesor

Drogę do zbudowania mikroprocesora otworzyło stworzenie układu scalonego w 1958 roku.Dziesięć lat później nad mikroprocesorami pracowały trzy konkurujące ze sobą firmy: Intel, Texas Instruments oraz Garrett AiResearch’s.
Firma Intel opatentowała pomysł mikroprocesora - układu centralnego w 1969 roku, integrującego funkcje wielu wcześniej wykorzystywanych jednostek. Wcześniej, w 1964 roku, uzyskała wyłączność na eksploatację wynalazku. Tylko Japonia i kraje satelickie ZSRR nie uznawały wyłączności Intela i nie płaciły opłat patentowych. Po dwudziestu latach korowodów prawnych (w 1989) Japończycy oficjalnie uznali roszczenia, i mieli płacić do roku 2001 - długo po wygaśnięciu patentu.
Jednym z twórców idei mikroprocesora był Marcian Hoff z firmy Intel. Wpadł on na pomysł by zamiast 12 niezależnych układów scalonych do kalkulatorów zaprojektować jeden, który będzie w stanie pełnić funkcje wszystkich tych elementów razem wziętych. Rezultatem prac Hoffa oraz Federico Fagginiego było powstanie w 1971 r. pierwszego komercyjnego mikroprocesora czterobitowego o nazwie 4004. Zawierał on 2300 tranzystorów i wykonany był w technologii p-MOS. Protoplasta architektury x86 – Intel 4004 – powstał tak naprawdę na zamówienie japońskiej firmy Busicom (Nippon Calculating Machine Corporation). Propozycja Hoffa obejmowała cztery różne układy scalone: 2048 bitową pamięć ROM z 4 bitowym, programowalnym portem wejścia wyjścia (4001), pamięć danych RAM o organizacji 4 rejestry x 20 komórek x 4 bity z 4 bitowym portem wyjścia (4002), dodatkowy układ rozszerzający możliwości wejścia wyjścia składający się ze statycznego rejestru przesuwnego z wejściem szeregowym i wyjściem szeregowo/równoległym (4003) oraz układ 4 bitowej jednostki centralnej (4004). Cena za zestaw układów wynosiła początkowo $200.
W 1968 roku Garret AiResearch’s został zaproszony do pracy przy tworzeniu komputera dla myśliwca Grumman F-14 Tomcat, który swoimi możliwościami miał przewyższać sterujące lotem systemy elektroniczne używane w Marynarce Wojennej USA. Projekt został ukończony w 1970 roku i używał opartego na technologii MOS układu scalonego jako rdzenia CPU. Projekt był mniejszy i dużo bardziej niezawodny niż systemy mechaniczne, z którymi konkurował i został wprowadzony we wszystkich wczesnych modelach Tomcata. Jednakże był on tak zaawansowany, że Marynarka Wojenna odmówiła publikacji jego projektu aż do roku 1997. Z tego też powodu używany chipset CADC i MP944 nie są powszechnie znane nawet obecnie.
Texas Instruments zbudowało swój pierwszy 4-bitowy mikroprocesor TMS 1000 oraz wyposażyło go w odpowiedni kod źródłowy również w 1971 r.71 r. Układ o nazwie TMS1802NC, posłużył jako scalony rdzeń kalkulatora. Pod względem pełnionej funkcji był to zatem odpowiednik intelowskiego 4004.
TI złożyło wniosek o przyznanie patentu na mikroprocesor w 1973 r. Gary Boone dostał patent (U.S. Patent 3,757,306) dla architektury scalonego mikroprocesora. Nie wiadomo do końca, która firma jako pierwsza skonstruowała działający mikroprocesor. W roku 1971 jak i w 1976 Intel i TI uzgodniły, że Intel będzie płacił TI pieniądze za prawa patentowe do mikroprocesora. Dokładny opis tych zdarzeń zawierają akta sprawy pomiędzy Cyrixem i Intelem, w których to TI występuje jako twórca i właściciel patentu na mikroprocesor. Co ciekawe, firmom trzecim został również przyznany patent na układ, który w praktyce realizował takie same funkcje jak mikroprocesor, ale nim nie był ;-)
Busicom nie widział na początku lat 70. wielkich potencjalnych możliwości w opracowanym przez amerykanów układzie i4004 i zgodził się na rezygnację z wyłączności do zastosowań innych niż kalkulatory za cenę $60 000
(Intel umorzył koszty opracowania układu). W rok później Busicom zbankrutował. Japonia straciła dużą szansę na rynku elektroniki.
i4004 został wykorzystany przy budowie sondy Pioneer 10 wystrzelonej 2 marca 1972. Po wykonaniu zdjęć Jowisza opuściła ona układ słoneczny i jest najdalej od Ziemi wysłanym obiektem zbudowanym ręką człowieka, a i4004 pierwszym mikroprocesorem, który zawędrował tak daleko. Jeżeli sonda ta kiedykolwiek zostanie znaleziona przez przedstawicieli obcej cywilizacji, to właśnie Intel 4004 będzie jednym z przykładów ziemskiej technologii.

1967 - radziecki superkomputer BESM-6

Powstaje pierwszy radziecki superkomputer tranzystorowy, BESM-6. Stosunkowo niewiele o nim wiadomo. Miał miał 8 równoległych procesorów, pamięć ferrytową i możliwość pracy wielozadaniowej z możliwością przydzielania zadaniom priorytetów. Był szeroko wykorzystywany przez przemysł lotniczy i siły zbrojne do późnych lat siedemdziesiątych. Zawierał około 60000 tranzystorów i 180000 diod germanowych. BESM-6 wchodził w skład kompleksu kontroli słynnego programu kosmicznego Sojuz - Apollo.
Do seryjnej produkcji wszedł w 1967 i był produkowany aż do lat 80'tych. Na komputerze działały języki: Algol-60, Fortran, Pascal, APL, Lisp, Planner, REFAL. W sumie wyprodukowano 350 tych urządzeń. Urządzenie pracowało z częstotliwością 9 MHz i miało 192Kb pamięci wewnętrznej. Podstawowym zadaniem tego komputera, było wykonywanie szybkich operacji na liczbach. Na liście rozkazów nie było takich, które potrafiłyby przetwarzać tekst.
Wersja ulepszona komputera, która nazywała się AS-6, była już lepiej dostosowana do pracy z tekstami. Dużą zaletą tej maszyny było to, że można było do niej podłączyć właściwie każdy dostępny wówczas sprzęt przez specjalne interfejsy.